Εχεμύθεια

Με την ριπή του άνεμου στα μαλλιά

Της γυναικός που στροβιλίζεται μέσ’ στο σαλόνι

Και παίρνει την ζωή όπως της έρχεται

Και με στολίδια και παιδιά

Που την λατρεύουν κι όλο λέγουν τ’ όνομά της

Και με τους άνδρες που σηκώνουν

Όρθιο το χέρι τους στον ουρανό

Μεσ’ στην εξαίσια λειτουργία των παλμών τους

Στον στρόβιλο του βαλς που πλησιάζει

Τα στήθη τους στα στήθη της γυναίκας.

Στο ποτάμι

Με τον καιρό πέφταν τα φύλλα
γίνονταν βούκινα οι καρποί, τι σάλπιζαν
δίπλα μου το νερό-νερό
η πέτρα-πέτρα
δεν είχε μονοπάτι ο θάνατος. 

Ξάστερο το ποτάμι με λιγνά νερόφιδα
ίσκιοι πουλιών, χίλια τζιτζίκια.
Τι ‘ταν που σάλεψε! Χαλίκια στη συρμή
κι ο τρομαγμένος πετροκότσυφας.
Γύρισα για να δω, κανένας. 

Μόνο στην άκρη το νερό θολό,
σημάδια από θεόρατες πατούσες
κι οι πέτρες γύρω τους βρεγμένες. 

Πρόλαβα κι έκλεισα τ’ αυτιά
την ώρα που ‘σκαγε το γέλιο του.

Μιχάλης Γκανάς
Μαύρα Λιθάρια (1993)

Circus days

"Από τότε που πρωτοσυνάντησα κλόουν σε τσίρκο
αποφάσισα να γίνω σαν κι αυτόν.
...
Στο βάθος τα κατάφερα"

Federico Fellini

Η αχορταγιά της νιότης

[...]

Ποτέ δεν άκουσα από γραμματισμένο λόγια τόσο βαθιά όσο από χωριάτες κι από γέρους που τέλεψαν πια το πάλεμα, καταστάλαξαν μέσα τους τα πάθη και τώρα στέκουν ομπρός από το κατώφλι του θανάτου και ρίχνουν πίσω τους στερνή γαληνεμένη ματιά, με τρυφεράδα.

Νίκος Καζαντζάκης
Αναφορά στον Γκρέκο 
ΚΒ'

Αντί φλυτζανιού

Μια φίλη συνήντησε μιαν άλλη φίλη.

Τα δεσμά που συγκρατούσαν τα τζιτζίκια των ομφαλών τους λύθηκαν

σαν φρεσκοχυμένοι χάλυβες

κ' οι δύο φίλες έγιναν μια πόρπη.

  

Ανδρέας Εμπειρίκος
Υψικάμινος

Γυναίκες

Υπάρχουν γυναίκες που φοράνε
την ομορφιά τους σαν πένθος



γυναίκες φωτεινές και
σκιασμένες, διπλά δρεπάνια της
αψίδας,
με το παιδί ασάλευτο στα
σταυρωμένα χέρια.
Άλλες είναι χάρτινες, στοιχειά
νηπιαγωγείων,
άλλες πάλι, ζωγραφιές με
κιμωλία,
όρθια τα μαλλιά και μεγάλη
μαύρη τσάντα.
Υπάρχουν γυναίκες ακροκέραμα
ανάμεσα στις άλλες,
γυναίκες με το μακρύ λαιμό, το
χείλος της κανάτας,
άλλες που είναι ωδικά πτηνά κι
άλλες που είναι χήνες.
Υπάρχουν γυναίκες που τις
φωνάζει ο φονιάς
να βγάλουν τον θάνατο περίπατο
μες στ' αραιό το δάσος
Υπάρχουν γυναίκες που τις
φωνάζει το παιδί Μαμά
και αυτές δεν απαντανε…
Υπάρχουν γυναίκες που κάθε
τρίχα της κεφαλης τους
είναι κι ένας όρκος.
Είναι εκείνες που σέβονται το
όνομα τους
Κι οι άλλες που το εξευτελίζουν,
εκείνες που με τα χρόνια
βαραίνουν,
κι οι άλλες που ξεφτίζουν,
εκείνες που στέκουν στο κήπο
ρόδινες σαν τη μυγδαλιά,
εκείνες που άγρια χόρτα
γεμίζουν,
εκείνες που χάνουν το φως τους,
εκείνες που απ' τον καημό
λυγίζουν,
εκείνες που κλωτσαει ο θάνατος
από μικρά παιδιά.
Εκείνες που κλείνουν μια
τελευταία φορά το παράθυρο
και καθαρίζουν μια τελευταία
φορά το σπίτι
και ταΐζουν τον σκύλο μια
τελευταία φορά
και μας αφήνουν δίχως να
πουν λέξη,
έτσι σκληρά και μαγικά,
σαν το κερί που κρατάς στο χέρι
και σου σβήνει.


Λευκή Μολφέση

Gesamtkunstwerk

Η τέλεια διαδρομή είναι σαν αυτό που έλεγε ο Βάγκνερ, ένα Gesamtkunstwerk. Προϋποθέτει έναν καλό οδηγό. Ένα αυτοκίνητο που να είναι συμπλήρωμά του, που τον εκφράζει, κι ας μην είναι Porsche ή Ferrari. Έναν δρόμο ενδιαφέροντα, που έχει κινήσεις, στροφές, ανηφόρες, κατηφόρες.



Ένα συναρπαστικό τοπίο γύρω απ’ το δρόμο, μια ενδιαφέρουσα καιρική κατάσταση, και τέλος την κατάλληλη μουσική, προσαρμοσμένη και στη χορογραφία του δρόμου, τη διάθεση του οδηγού, τις καιρικές συνθήκες, και το χαρακτήρα του τοπίου.



Δεν μπορείς να περνάς τις Άλπεις και να ακούς ένα μπουζουκάκι. Θα βάλεις Βάγκνερ, Λιστ, Μάλερ, μεγάλους συμφωνιστές. Ενώ αντίθετα αν κάνεις βολτίτσες στα μικρά δρομάκια της Κέρκυρας θα βάλεις Χατζιδάκι.

Νίκος Δήμου