Κάθεται μπροστά στον υπολογιστή

Κάθεται μπροστά στον υπολογιστή και γράφει την παρουσίαση της Τετάρτης. Είναι Τρίτη, 7 το απόγευμα και προβλέπεται άγριο ξενύχτι, για να είναι όλα έτοιμα αύριο το μεσημέρι.

Γράφει ασταμάτητα σενάρια, ραδιοφωνικά, τίτλους και κείμενα καταχωρίσεων, διορθώσεις, προσθήκες, αλλαγές. Είναι στιγμές που σηκώνει τα χέρια της ψηλά, στην ανάταση, σαν να παραδίδεται στον Θεό της διαφήμισης. Στην πραγματικότητα δεν παραδίδεται σε κανέναν Θεό, παραδίδεται πρόθυμα στο διάβολο αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Αν σηκώνει τα χέρια της ψηλά είναι για να κυκλοφορήσει το αίμα, να κατεβεί από τα λεπτά, ευέλικτα δάχτυλα – άβαφα νύχια, μηδέν δαχτυλίδια – στις κλειδώσεις των καρπών – χωρίς ρολόι και βραχιολάκια – εκεί που σφύζει ο γαλάζιος παλμός της καρδιάς και μετά να κυλήσει ζεστό στους λείους βραχίονες με το χρυσό χνούδι και να κατακλύσει τ’ αλαβάστρινα μπράτσα, μέχρι την κλείδωση των ώμων και τις κρυφές φωλιές της μασχάλης.

 Από τη θέση που κάθομαι, βλέπω το κεφάλι και την πλάτη της ανάμεσα από τις ανοιγμένες περσίδες του γραφείου μου. Σαν κάνναβος του Ντύρερ φαίνεται, με τις πολλές οριζόντιες γραμμές και τις τρείς κάθετες των σπάγγων και στο κέντρο η φιγούρα της, όσο φαίνεται πάνω από την πλάτη του καθίσματος της sato «με την τέλεια λειτουργικότητα, την ασυναγώνιστη εργονομία και την υψηλή αισθητική». Τέτοια τη βάζουν και γράφει, αυτή, το λειτουργικότερο, εργονομικότερο και ερωτικότερο πλάσμα του κόσμου.

 

Τώρα έχει πιάσει τα ξανθά της μαλλιά σ’ έναν αυτοσχέδιο κότσο, μ’ ένα μαύρο μολύβι που τα συγκρατεί και λάμπει ανάμεσά τους σαν θαυμαστικό.

Αυχένας λεπτός και μακρύς και πλάτη σμιλεμένη λες από τα βλέμματα πολλών αντρών. Πλάτη γυμνή χωρίς τιραντάκια, μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι σου, γιατί από ένα σημείο και κάτω αρχίζει η μαύρη ράχη του καθίσματος.

 

Ε, ναι, έτσι που τη βλέπεις εύκολα πάει ο νους σου σε μια όμορφη γραμματέα που κάθεται μπροστά στον υπολογιστή και δουλεύει σοβαρή, πολυάσχολη και θεόγυμνη.

Μιχάλης Γκανάς, Γυναικών

Μελάνι, 2010