Παραλογή

Κλείνομαι μες στο σώμα μου τις νύχτες

κυοφορώντας το δικό σου σώμα.

Μα πώς να πλάσω μέλη που ποθώ

που βλέπω μα δεν άγγιξα ποτέ μου.

Τυφλός κι από τα δυό μου χέρια.

Σε πλάθω λίγο λίγο κάθε νύχτα.

Έρχεται η μέρα και γκρεμίζομαι μαζί σου.

Ολόκληρη δεν θα σε δω ποτέ.

Ούτε θα σ'έχω.  Κάθε φορά

πρωτόπλαστα τα μέλη σου και σκόρπια.

Έγινα παντοδύναμος για χάρη σου

δεν έγινα θεός.

Τι να την κάνω τόση παντοδυναμία

όταν απαγορεύεται το θαύμα.

Μιχάλης Γκανάς, Παραλογή

Καστανιώτης, 1993

Αμνησία

Η κάθε μέρα σαν τη γομολάστιχα

σβήνει την προηγούμενη και πάει.

Άλλοτε σβήνει την επόμενη,

καμιά φορά ολόκληρη βδομάδα.



Βροχές θυμάμαι και πουλιά

και ιστορίες που δεν έζησα ποτέ μου.

 

 

Τις νύχτες γράφεται το μέλλον μου,

τα φοβερά καθέκαστα της επομένης,

και πρέπει να ξυπνάω στις εφτά,

με την ψυχή στα δόντια να γυρίζω,

για να προλάβω τις παραγγελίες.



Χιόνια θυμάμαι και βουνά

και εξορίες που δεν έζησα ποτέ μου.

 

 

Λησμόνησα τους ίδιους τους γονείς μου,

πώς ήτανε και ποιοι και πόσοι.

Κοιτάζω γράμματα, φωτογραφίες,

δεν ξεχωρίζω ζωντανούς και πεθαμένους.

Γριές και γέροι και παιδιά,

μεσήλικες θλιμμένοι.

 

 

Μάτια θυμάμαι και φωνές,

πρόσωπα που δε γνώρισα ποτέ μου.

Μιχάλης Γκανάς

Γυάλινα Γιάννενα

 

Το τρένο

Όταν θα 'ρθείς να με ξεθάψεις απ' τις στάχτες

και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά

και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες

και εγώ αρχίσω να κυλάω ξανά

Τότε οι λύπες θα με ψάχνουν

και άνεργες θα θρηνούν

Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές

και θα ρωτούν

Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε

τα άλλα τρένα να περνούν

Υπερωκεάνιο

Τόσο καπνό που πίνω μέσα μου

άμα τον είχα ταξιδέψει,

θα 'χα γυρίσει όλη τη γη

από τη νύχτα ως την αυγή

[...]