Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2015

Τι θέλουν


Ο Βαλιέχο
γράφοντας για τη μοναξιά την ώρα
που πέθαινε από την πείνα.
Ο Βαν Γκογκ με το αυτί του
κομμένο από κάποια πουτάνα.
Ο Ρεμπώ φέρνοντας βόλτα την Αφρική,
ψάχνοντας για χρυσάφι, κι αρπάζοντας
μιαν ανίατη σύφιλη.
Ο Μπετόβεν χάνοντας την ακοή του.
Ο Πάουντ σερνάμενος στους δρόμους,
κλεισμένος σε κλουβί.
Ο Τσάτερτον παίρνοντας ποντικοφάρμακο.
Ο Χέμινγουεϊ με τα μυαλά του
χυμένα στην πορτοκαλάδα.
Ο Πασκάλ κόβοντας τις φλέβες του
στη μπανιέρα.
Ο Αρτώ κλειδαμπαρωμένος με τον τρελό.
Ο Ντοστογιέφσκυ κοιτάζοντας με τις ώρες
τον τοίχο.
Ο Κρέιν πηδώντας στην προπέλα του καραβιού.
Ο Λόρκα σκοτωμένος απ'τις φατρίες
των Ισπανών.
Ο Μπέριμαν πηδώντας απ'τη γέφυρα.
Ο Μπάροουζ πυροβολώντας τη γυναίκα του.
Ο Μέιλερ μαχαιρώνοντας τη δική του.

Να τι θέλουν:
Ένα αφορεσμένο σκηνικό,
μια φωτεινή πινακίδα
στη μέση της κόλασης.

Να τι θέλει
αυτό το λεφούσι
των γελοίων,
σμπαραλιασμένων,
ακίνδυνων,
μελαγχολικών
εραστών
των καρναβάλων.





Charles Bukowski
Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ'την κόλαση





 

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

Γεγονότα



Μόνη, ἐντελῶς μόνη,
περπατῶ στὸ δρόμο
καὶ πέφτω πάνω σὲ μεγάλα γεγονότα:
Ὁ ἥλιος σὰν ἐπειγόντως νὰ ἐκλήθη ἀπὸ τὴ Δύση
ἀφήνοντας ἡμιτελὲς τὸ δειλινό...

Σὲ λίγο ἡ νύχτα,
κρατώντας τοὺς ἀμφορεῖς τοῦ μυστηρίου,
τῶν ἰδιοτήτων της ἐπαίρετο,
ὅταν τὸ ρεμβῶδες μάτι της, τὸ φεγγάρι,
ἕνα ἀπρόδεκτο, λαθραῖο σύννεφο, πάτησε
καὶ τὴν τύφλωσε.

Τοῦ ἀτυχήματος τούτου
ἐπωφελήθηκε
κάποιος παράξενος κατάσκοπος
-τὸ μεσονύχτιο ὑποπτεύονται-
τὸ σύμπαν πυροβόλησε
καὶ τὸ ἄφησε ἀκίνητο...

Μετὰ ἀπὸ τέτοια γεγονότα,
τὸ γεγονὸς πὼς εἶμαι πάλι μόνη
παρελείφθη.









 
Κική Δημουλά









Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

Ο πληθυντικός αριθμός







Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολὺ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους οὔτε θηλυκοῦ, οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.

Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικὸν
στὴν ἀρχὴ ἑνικὸς ἀριθμὸς
καὶ μετὰ πληθυντικὸς
οἱ φόβοι.
Οἱ φόβοι
γιὰ ὅλα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

Ἡ μνήμη,
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καὶ ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.

Ἡ νύχτα,
Ὄνομα οὐσιαστικόν,
Γένους θηλυκοῦ,
Ἑνικὸς ἀριθμός.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
Οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.






Κική Δημουλά





Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015

Σχόλιο για το σχηματισμό των μαζών



Κάποιοι είναι νέοι, απλώς·
κάποιοι είναι γέροι, απλώς
και κάποιοι κάπου ανάμεσα·
αυτό μονάχα.

Αν ντύνονταν οι μύγες
και τα κτήρια καίγονταν
με φλόγες χρυσές,
αν οι ουρανοί χορεύαν το χορό
της κοιλιάς,
κι όλες οι Ατομικές βόμβες άρχιζαν
να κλαίνε,

κάποιοι θα ήταν νέοι, απλώς·
κάποιοι θα ήταν γέροι, απλώς
και οι υπόλοιποι το ίδιο,
οι υπόλοιποι το ίδιο.

Οι διαφορετικοί
απομακρύνθηκαν εγκαίρως
από την αστυνομία, από τις μάνες τους,
από τ'αδέλφια τους, από τους άλλους:
από τους ίδιους τους τους εαυτούς.
Βλέπεις μονάχα ό,τι
έχει απομείνει:
είναι φοβερό.








Charles Bukowski
Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ'την κόλαση


Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

Στης γοργόνας το φτερό




Ώρες αργόσυρτες σαν φορτωμένα κάρα,
απ’ τα ηχεία ψιχαλίζει μια κιθάρα.
Φύτρωσαν κάκτοι και λωτοί στην κορδιλιέρα,
κι εσύ κλειστός σε μια καμπίνα φεύγεις πέρα.

Οι έρωτες σου καρυδότσουφλα στο κύμα,
μα στον ασύρματο καιρό δεν πέφτει σύρμα.
Ο τόπος σου σ’ ακολουθεί όπου κι αν πας,
σ’ ένα παιχνίδι για χαμένους ξενυχτάς.

Άστρο του Ωρίωνα, φεγγάρι του Τοξότη,
είπαν μια άγνωστη φωτιά σ’ έχει δεσμώτη.
Που δεν τη σβήνουν χίλια κολασμένα μπάρκα,
μα στης γοργόνας το φτερό η αιώνια τσάρκα.

Στον Ινδικό πλοία παλιά φουνταρισμένα,
ιθαγενείς μασάνε φύλλα ξεραμένα.
Και για μουσώνες σου μιλούν στο νότιο σέλας,
ναύτες που πέρασαν τα σύνορα της τρέλας.

Μια σούπα ο κόσμος και ο νους τρύπιο κουτάλι,
κι εσύ στης θάλασσας για πάντα την αγκάλη.
Δακρύζεις κήπους με παράξενα λουλούδια,
για μάτια πρόστυχα κεντάς άγια τραγούδια.

Κι εγώ που ξέχασα ποιος είμαι που πηγαίνω,
λαθρεπιβάτης σ’ ένα πλοίο παροπλισμένο.
Απόψε σ’ άκουσα να λες απ’ τα ηχεία,
για να χαράξεις μες στο πουθενά πορεία,
χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.






Άλκης Αλκαίος

Τρίτη 26 Μαΐου 2015

Για το τραγούδι (ii)


[...]


Πιστεύω πως η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα, γιατί το τραγούδι μας ενώνει μέσα σ'ένα μύθο κοινό. Κι όπως στον χορό ενώνουμε τα χέρια μεταξύ μας για ν'ακολουθήσουμε ίδιες ρυθμικές κινήσεις, έτσι και στο τραγούδι ενώνουμε τις ψυχές μας για ν'ακολουθήσουμε μαζί, τις ίδιες εσωτερικές δονήσεις.




Κι όσο για τον κοινό μύθο που δεν υπάρχει στις μέρες μας, τον σχηματίζουμε καινούριο κι απ'την αρχή κάθε φορά. Κάθε φορά που νιώθουμε βαθιά την ανάγκη να τραγουδήσουμε.





Μάνος Χατζιδάκις - "Για το τραγούδι"
Σημείωμα από το πρόγραμμα του "Πολύτροπου", Οκτώβρης '73


 

Τετάρτη 22 Απριλίου 2015

Χριστός Ανέστη





Είχαμε πάρει το μονοπάτι για το σπίτι
θάλασσα ολούθε μπαμπακιά ο Απρίλης
κι όσο χωνόμαστε μες στα πλατάνια
τόσο σωπαίναν δε φυσούσε
μόνο που με κοιτάζαν από μέσα μου
νωπά τα μάτια της απ’ τα κεριά
και σφύριζα θυμάμαι το Χριστός Ανέστη.

Ο ουρανός που λίγο πριν αστροφορούσε
σ’ άσπρο σεντόνι γύριζε και σε βρεγμένο.

Δυο βήματα απ’ τη βρύση ο αδερφός της,
έσταζε το βρακί και το παγούρι του
―Χριστός Ανέστη, πώς περνάς, τι να περνούσε
κόντευε χρόνο πεθαμένος.
Γύρισε να μας δει κι έφεξε ο τόπος
σαν κάποιος να μας φωτογράφιζε τη νύχτα.







Μ.Γκανάς
Από τα "Μαύρα Λιθάρια"





Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Συννεφιασμένη Κυριακή



"Έξι μήνες τυραννιόμουν να βρω αυτό το Κυ-ρια-κή, πριν το Χριστέ και Παναγιά μου..."
μου φανέρωνε σ' ανύποπτους καιρούς ο Τσιτσάνης.
Κι εγώ έμενα έκπληκτος, γιατί δεν είχα φανταστεί τόση αγωνία για ένα τραγούδι απλό.
Είχα την απορία του ημισπουδαγμένου κι αφελούς.

Μα όσο μεγάλωνα, τόσο ένιωθα καταλυτική αυτή την εμμονή στις λέξεις συν-νε-φιά ή Κυ-ρια-κή.  Σαν ένα βλέμμα διαπεραστικό, που σκίζει εκεί ψηλά τον Ουρανό.
Κι ακόμα πιο πολύ, που διαπερνά τον ίδιο το Θεό.  Χριστέ και Παναγιά μου.



Με τον Βασίλη Τσιτσάνη, το 1960.




 Μάνος Χατζιδάκις
"Ο καθρέφτης και το μαχαίρι"
Ίκαρος, 1988



Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

Εκατομμυριούχοι


Εσείς,

απρόσωποι,

απρόσωποι,

χαζοχαρούμενοι!

Καθίστε να σας πω

πώς έχω μεθύσει σε δωμάτια βρόμικων συνοικισμών

με ηλίθιους μπεκρήδες

που είχαν καλύτερες ασχολίες

και τα μάτια τους κρατούσαν ακόμα λίγο φως,

η φωνή τους κάποιο πάθος,

κι όταν ερχόταν το πρωί,

αράζαμε στα κρεβάτια μας, για να ξυπνήσουμε

αργά το απόγευμα

σαν εκατομμυριούχοι.







Charles Bukowski
Love is a dog from hell


Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

All the way



If you're going to try, go all the way. Otherwise, don't even start.

This could mean losing girlfriends, wives, relatives and maybe even your mind.

It could mean not eating for three or four days. It could mean freezing on a park bench. It could mean jail. It could mean derision. It could mean mockery - isolation.

Isolation is the gift. All the others are a test of your endurance, of how much you really want to do it. And, you'll do it, despite rejection and the worst odds. And it will be better than anything else you can imagine.

If you're going to try, go all the way. There is no other feeling like that. You will be alone with the gods, and the nights will flame with fire. You will ride life straight to perfect laughter.

It's the only good fight there is.






Charles Bukowski
Factotum


Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Καγκελάρι


[...]

Για μας τότε το Καγκελάρι ήταν ξέσπασμα. Με τα σφιχτοδεμένα χέρια μας, ήτανε σαν να δίναμε ο ένας στον άλλο θάρρος. Και το πάτημά μας στον σκοπό του χορού ήταν δυνατό και οργισμένο. Έμοιαζε σαν να πατούσαμε την τυραννία...










Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

Οι Χτίστες




[...]


Νομάδες που ποτέ δεν κατοικούν κι όλο φεύγουν. Εκεί όπου τους καλούν κι από φήμες έμαθαν να τους καλούν να χτίσουν κι ακριβοπληρώνονται. Η χώρα αυτή ρημάχτηκε και κάλεσαν τους χτίστες για να ξαναχτιστεί. Οι χτίστες έφτασαν εδώ και είναι ειδοποιημένοι. Άκουσαν και εδέχτηκαν παραγγελίες. Συμφώνησαν για ένα χτίσιμο και ήρθαν.


Μέρες και νύχτες δούλευαν κι όλες μαζί οι οικογένειες των χτιστών να κουβαλούν με βιασύνη. Όσοι πεθαίναν πάνω στη δουλειά τους έθαβαν μακρυά κι εκείνα τα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ τα θανατώσαν. Έφευγαν για τις μακρυνές κηδείες και πάλι εξανάρχονταν το βράδυ και δουλεύαν.


Έτσι εστήθηκαν παντού μεγάλα οικοδομήματα με σκαλιστές προσόψεις και κάμαρες απανωτές σα να γεννούσε η μιά την άλλη για πολλά σόγια ανθρώπων και θόλοι από κρύσταλλο. Τώρα οι χτίστες τέλειωσαν και γιόρτασαν ανάβοντας φωτιές. Χόρεψαν πάνω στα κάρβουνα και μούγκριζαν κι εκλαίγαν.


Φύγαν και χάθηκαν. Άδεια τα θεώρατα σπίτια κι ένας αέρας από κρύον ήλιο σφαλά τα μεγάλα παράθυρα και πάλι τα ξανάνοιγε. Οι θόλοι με τριγμούς να συγκρατούν το φως. Μη χυθεί μέσα και περιχύσει και μια βαρειά αναπνοή από το σκαμμένο χώμα.






Πόσος καιρός επέρασε από το νερό; Ήσυχα ρώτησε ο κήρυκας. Έγειρε κι εκοιμήθη.




Γιώργος Χειμωνάς
Οι Χτίστες, 1979






Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Γνώθι σαυτόν


[...]

Τελικά ποίοι είμαστε; Οι ευρωπαίοι της ανατολής ή οι ανατολίτες της Ευρώπης; Οι αναπτυγμένοι του Νότου ή οι υποανάπτυκτοι του Βορρά; Οι κατ' ευθείαν απόγονοι των Αχαιών ή η πανσπερμία της Βαβυλωνίας;

Είμαστε ένας λαός χωρίς πρόσωπο και χωρίς ταυτότητα. Όχι επειδή δεν έχουμε πρόσωπο, αλλά επειδή δεν τολμάμε να κοιταχτούμε στον καθρέπτη. Επειδή μας έκαναν να ντρεπόμαστε για το πραγματικό μας πρόσωπο. Τόσο που να φοβόμαστε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Έτσι μάθαμε να παίζουμε διάφορους ρόλους: τον αρχαίο, τον Ευρωπαίο ...

Δεν θέλει μόνο αρετή και τόλμη η ελευθερία. Θέλει κυρίως γνώση και κρίση.





Νίκος Δήμου
Η δυστυχία του να είσαι Έλλην