Αυτά τα πράγματα

Αυτά τα πράγματα που υποστηρίζουμε με τόσο πάθος

δεν έχουν σχέση μ' εμάς.

Κι εμείς δεν έχουμε καμιά σχέση μ' αυτά –

     πέρα από πλήξη, φόβο, χρήμα

     και ξεφτισμένη ευφυΐα.

Ο κύκλος μας, το φώς των κεριών μας

μικραίνει.

Εμείς βγήκαμε έξω κυνηγώντας την ιδέα

και χάσαμε το κέντρο:

όλοι κεριά δίχως φυτίλι,

βλέπουμε ονόματα που κάποτε σημαίναν

σοφία

σαν σήματα σε πόλεις φαντάσματα,

όπου μόνον οι τάφοι είναι πραγματικοί.

Charles Bukowski
Love is a dog from hell



 

Ομίχλη

 

 

Περνούν κοπάδια.  Περνούν λαγοί και λαβωμένα αγριογούρουνα.  Πέφτουν κοτσύφια από τα δέντρα. Ώρα μετά ξεσπούν οι ντουφεκιές.  Ακούγονται κουδούνια και βελάσματα.

Πέφτει ομίχλη σκεπάζει το βουνό.

Φέγγουν στις πέτρες καλογιάννοι.

 

 

 

Μιχάλης Γκανάς
Μαύρα Λιθάρια

Αέρας

Τι ξέρεις για τον καιρό

γι αυτόν τον άνεμο
την κάθε της ματιά που γυρνάει και σβήνει

τι γνώριζες γι αυτή

για τα χείλη της
την κάθε της φωτιά που γυρνάει και δίνει

Ήτανε αέρας πάντα

σύννεφο σκοτεινό
δεν τη βρίσκεις, δεν τη φτάνεις
ψάχνει το χαμό

 

 

 

 

The Martlet's Tale

Like a soft lilting wind, alone he soars aloft, and circles and spins
And spends his days in freedom above the towering clouds, he is avowed
to touch no land in the fear of losing that

Now he pleases himself and flies away again to render the tale, he flies above the gale

And the tide swiftly ebbs, and nothing seems to help he’s caught in the web
Troubled for his life in the midst of all the greed he doesn’t need
yet he wishes to find something he can believe in completely

Oh, he cries to the skies, and searches for a grain of the truth that survives, he’s winging out to sea

Shadowed sunlight in his waking, waves of discontent are breaking...

In your life can you see, an image of the bird in yourself that wants to flee
he’s casting out the time that is ruling all our lives despite the lies
and he can’t explain to anyone around him,

See, he sleeps on the wind
the storming sea below him he flies toward the end
And glides on ever free

Ξυπνάω μεσάνυχτα...

...κι ανοίγω το παράθυρο

 

Βροχή

Μια συμφωνική ορχήστρα.

Πιάνει βροχή.

Παίζουν μιαν εισαγωγή του Βάγκνερ.

Ο κόσμος παρατά τα καθίσματα κάτω απ’ τα δέντρα

  και τρέχει στο υπόστεγο.

Οι γυναίκες τσιρίζουν, οι άντρες κρατούν την ψυχραιμία τους,

  τα μουσκεμένα τσιγάρα πετιούνται.

Ο Βάγκνερ συνεχίζεται κι όλοι είναι κάτω απ’ το υπόστεγο.

Ακόμη και τα πουλιά αφήνουν τα δέντρα

  κι έρχονται από κάτω.

Ακολουθεί η Ουγγρική Ραψωδία Νο 2 του Λιστ

  και βρέχει ακόμη.

Μα, κοιτάξτε!

Ένας άντρας κάθεται μονάχος στη βροχή

  ακούγοντας προσεκτικά.

Το κοινό τον προσέχει. Γυρίζουν και κοιτάνε.

Η ορχήστρα κοιτάζει τη δουλειά της.

Ο άντρας κάθεται μέσα στη νύχτα, στη βροχή,

  ακούγοντας προσεκτικά.

Κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτόν!

Έτσι δεν είναι;

Ήρθε για ν’ ακούσει μουσική.

Charles Bukowski
Love is a dog from hell



 

Και το φεγγάρι και τ'αστέρια και ο κόσμος

     Μακρινοί περίπατοι μέσα στη
       νύχτα.
     Να, τι τρέφει
       την
       ψυχή:
     να κοιτάς, κλεφτά, απ' τα παράθυρα
       κουρασμένες νοικοκυρές
       καθώς πασχίζουν να κουμαντάρουν
       σουρωμένους
       συζύγους.

 

Charles Bukowski
Love is a dog from hell


 

Καπετάν Μιχάλης

 



"Γιατί ποτέ δε γελάει το χείλι σου, καπετάν Μιχάλη;" αποκότησε μια μέρα να τον ρωτήσει ο καπετάν Ελιάς από τη Μεσαρά.

 

"Γιατί ο κόρακας είναι μαύρος, καπετάν Ελιά;" του απολογήθηκε ο πατέρας μου κι έφτυσε το αποτσίγαρο που δάγκανε.

 

 

 

Νίκος Καζαντζάκης
Αναφορά στον Γκρέκο


 

Τρεις ψυχές, τρεις προσευχές

 

Α'  Δοξάρι είμαι στα χέρια σου, Κύριε

Τέντωσέ με, αλλιώς θα σαπίσω

 

 

Β'  Μη με παρατεντώσεις Κύριε

Θα σπάσω

 

 

Γ'  Παρατέντωσέ με, Κύριε,

κι ας σπάσω!

 

 

 

 

Νίκος Καζαντζάκης
Αναφορά στον Γκρέκο


 

Memoria

[...]

Με κοίταξε κατάματα, μέτρησε την αντίδραση μου σε αυτό που μόλις μου είχε διηγηθεί και μου είπε:

"Γι' αυτό πήγαινε αμέσως να βρεις εκείνο το πλάσμα, ακόμα κι αν είναι αλήθεια αυτό που σου λέει η ζήλεια σου, όπως και να ΄ναι, γιατί αυτά που έζησες κανείς δε μπορεί να σου τα πάρει."

"Σοβαρά όμως", συνέχισε από καρδιάς...

"κοίτα μην πεθάνεις χωρίς να δοκιμάσεις τι θαύμα είναι να γαμάς από έρωτα."

Gabriel García Márquez
Memoria de mis putas tristes
(Κεφ. V σελ.159)

 

Τίποτα

Για σας θα κάνω μια καλύτερη τιμή
είπε το Τίποτα στο Κάτι
και κείνο, το ηλίθιο, τόχαψε...

 

 

Κική Δημουλά

 

Broken bicycles

Broken bicycles, old busted chains
With rusted handle bars, out in the rain
Somebody must have an orphanage for
All these things that nobody wants any more

September's reminding July
It's time to be saying goodbye
Summer is gone, but our love will remain
Like old broken bicycles out in the rain

Broken bicycles, don't tell my folks
There's all those playing cards pinned to the spokes
Laid down like skeletons out on the lawn
The wheels won't turn when the other has gone

 The seasons can turn on a dime
Somehow I forget every time
For all the things that you've given me will always stay
Broken, but I'll never throw them away

Για τη συνήθεια του έρωτα

Για τη συνήθεια του έρωτα
στενό φοράω φουστάνι λιγάκι πριν βραδιάσει.
Ένα φουστάνι ντεκολτέ που δεν με πρόδωσε ποτέ
και δεν τό ‘χεις ξεχάσει, δεν τό ‘χεις ξεχάσει...
 

  

Για τη συνήθεια του έρωτα δυο στάλες Joy του Patou
στον αφαλό μου απλώνω.
Δυο στάλες Joy του Patou για να σκορπάω χαρά παντού
κι όχι σε σένα μόνο, όχι σε σένα μόνο...

 

 

Για τη συνήθεια του έρωτα ανοίγω κόκκινο κρασί
αλλά γουλιά δεν πίνω.
Ανοίγω κόκκινο κρασί γιατί το διάλεξες εσύ
και σβήνω, σβήνω, σβήνω...
 

 

 

Άρης Δαβαράκης

 

 

Της ομορφιάς

H πιο γλυκιά παρθένα

Στολίζει το δωμάτιο

Eυφραίνει την περισυλλογή

Aς πούμε πως είμαστε ευτυχείς

Kι είναι η σειρά μας

Nα βρεθούμε αθάνατοι,

Nα φιλήσουμε την ομορφιά

Στα χείλη

Kαι στο λεπτό της φόρεμα

 Γιώργος Σαραντάρης
"Σαν Πνοή του Aέρα"

Ξέρω

Ξέρω πως κάποτε,
σε κάποια κάμαρη, τα δάχτυλά μου
θα 'βρουν -ανοίγοντας το χείμαρο απαλών
μαλλιών- τραγούδια
που δεν έπαιξε το ράδιο ποτέ.

Όλα θλιμμένα -εκεί-
πικρά χαμογελώντας.

 

"Θα γευτούμε τη θάλασσα και τα νησιά"

Charles Bukowski - Love is a dog from hell

Jasmine

Είναι φορές που χωρίς αφορμή,
κάτι γιορτάζει βαθιά στο κορμί,
και ξαναβλέπεις το φως,
σαν να 'σουν χρόνια τυφλός.
Κι ένας αέρας ζεστός
γιασεμιά φορτωμένος, φυσάει βουρκωμένος.

Είναι φορές που δεν ξέρω γιατί
κάτι νυχτώνει βαθιά και πενθεί
και δε σου κάνει κανείς
κι όπως γυρεύεις να βρεις
λίγο λευκό να πιαστείς
γιασεμί στο σκοτάδι, σαν άστρο ανάβει.

Είναι φορές που χωρίς αφορμή,
μέσα μου τρέμει μια ξένη φωνή,
που μου θυμίζει στιγμές
από παλιές μου ζωές
και ένας αέρας ζεστός
γιασεμιά φορτωμένος, φυσάει βουρκωμένος.

 

Λευκό μου γιασεμί, μη νυχτώσεις.

Μιχάλης Γκανάς

Η θρέψη

Τον τελευταίο καιρό ξαναπήγα σχολείο. Βλέπω και παρατηρώ και βέβαια μαθαίνω πράγματα και θάματα που πάντα υπήρχαν γύρω μου, αλλά δεν τα έβλεπα.
Άνθρωπος της γαστρονομίας είμαι, του μαγειρέματος. Πάντα νόμιζα ότι το φαγητό προετοιμάζεται για να προσφέρει μια από τις ανθρώπινες ηδονές. Μήπως έκανα λάθος; Ή πιο απλά, μήπως υπάρχουν και άλλοι παράγοντες στο φαγητό που ξεπερνούν την ηδονή; Ναι, φυσικά. Απλώς αυτό το βάλαμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας και το ξεχάσαμε.

Το φαγητό κυρίως και απολύτως είναι ζωή.
Η θρέψη, όπως θα έλεγε η γιαγιά μου:

- αυτό είναι θρεπτικό
- αυτό είναι δυσκοίλιο
- αυτό είναι ευστόμαχο

Μια εκδήλωση αγάπης του καθημερινού ανθρώπου, άντρα, γυναίκας, παιδιού ή γέρου εκδηλώνεται προσφέροντας τροφή στον άλλον. Η μάνα προτείνει το φουσκωμένο από γάλα στήθος της στο μωρό της, η πάπια ταΐζει το παπάκι στο στόμα, η λέαινα καθοδηγεί το λεονταράκι να βρει και να μασήσει μόνο του την τροφή, η μάνα πελεκάνος αν δεν βρει τροφή να θρέψει τα μικρά της κατασπαράζει μόνη της τα σπλάχνα της για να ταΐσει τα μικρά της με τη σάρκα της και το αίμα της.

Αυτό είναι η θρέψη, ανώτερη από τη γαστρονομία. Οι μανάδες θρέφουν τα παιδιά τους, τους δίνουν ζωή ή ακόμα καλύτερα δύναμη για ζωή. Γι’ αυτό όλοι εμείς γιοί και κόρες αγαπάμε τις μανάδες μας γιατί μας έθρεψαν. Κι όμως εγώ τον πήρα τον δρόμο της γαστρονομίας. Φαφλατάδικος δρόμος, φιγουρατζίδικος, με φωνές και τυμπανοκρουσίες, αλλά ότι κι αν πεις εύκολος δρόμος.

Δύο εξτραβαγκάντσες, ένα εξωτικό μπαχαρικό, λίγος αφρός και οι γαστρονόμοι έμειναν εκστασιασμένοι και ατενίζοντας στο υπερπέραν καταμετρούν την υφή του μπαρμπουνιού, το άρωμα της κολοκύθας, τη γεύση του αγγουριού.

Έλεος, άνθρωποί μου, η μαγκιά του μάγειρα είναι να φτιάξει τρεις μπουκίτσες φαγητό για ένα πονεμένο σώμα και την ψυχή που κρύβει μέσα του. Να τον πείσει να φάει. Να γίνει μάγειρας της θρέψης και όχι της γαστρονομίας. Να νιώσει ότι έδωσε λίγη ζωή, λίγο κουράγιο. Δεν είναι ανάγκη να είσαι ο σούπερ μάγειρας για να το κάνεις αυτό, αρκεί να αγαπάς, να φροντίζεις, να σκέπτεσαι.

Αυτό το σχολείο πέρασα τον τελευταίο καιρό, εγώ ο άγαρμπος μαγειράκος, να θρέψω δηλαδή, να δώσω ζωή στην αγαπημένη μου. Αρνιόταν πεισματικά να ζήσει, μόνο λίγα ροδάκινα της άρεσαν σε ήπια θερμοκρασία, ούτε ζεστά ούτε κρύα. Εγώ μέσα στην κουζίνα έφτιαχνα τυροπιτάκια, έβραζα χυλωμένη φακή χωρίς μπαχαρικά για να μην την ενοχλούν, έφτιαχνα σαλάτα φατούς που της άρεσε, έβραζα κολοκυθάκια, άτμιζα μια φρέσκια γλώσσα. Ήθελα να θρέψω την καλή μου, το ήθελα μα αυτή αρνήθηκε. Βλέπετε είχε ξεκινήσει από καιρό έναν άλλο μακρύ και άγνωστο δρόμο... Ποιος θα τα φάει όλα αυτά που μαγείρεψα;

Θα παλαιώσουν μέσα στις πιατέλες, μέχρι που κάποιος θα τα πετάξει. Τα φαγητά μου δεν έθρεψαν κανέναν, ούτε καν εμένα. Θα ήθελα κάτι να κάνω, μα είμαι ανήμπορος, δεν ξέρω τίποτα άλλο να θρέφω ανθρώπους και ενίοτε τις ψυχές τους. Γιατί θέλω να ξέρετε ότι η ανθρώπινη ψυχή κατοικοεδρεύει στο στομαχάκι μας.

Ηλίας Μαμαλάκης

Το κείμενο από εδώ

Πουλιά του Προύθου

6
Έμφυτη η κλίσις των γυμνών ανθρώπων

Η οπτασία της σιγής μοιάζει με κάκτους

Που στέκουν εμπρός σε κύπελλο γιομάτο.

15
Οι λογισμοί της ηδονής είναι πουλιά

Που νύχτα – μέρα διασχίζουν τον αέρα.

16
Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες

Όταν τα ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι’ αν τύχει

Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.

Ανδρέας Εμπειρίκος

Ενδοχώρα, 1945

Αμαρτωλό

Στη Σμύρνη Λέλα,
Ηρώ στη Σαλονίκη,
στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό...
Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Νίκη...
Ο τόπος μου ποιός ήταν; Ποιοί οι δικοί μου;
Αν ξέρω, ανάθεμά με!

Σπίτι, πατρίδα μου έχω τα μπορντέλα...
'Ως κι οι αθώοι χρόνοι οι παιδικοί μου
θολές σβησμένες ζωγραφιές
κι είναι αδειανό σεντούκι η θύμησή μου!

Το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες
και τ’ αύριο απ’ το σήμερα θε νάναι...
Φιλιά από στόματα άγνωστα, βρισιές
κι οι πολισμάνοι να με τραβολογάνε...

Γλέντια, καβγάδες ώς να φέξει,
αρρώστιες, αμφιθέατρο του Συγγρού
κι ενέσεις 606.

Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι
όλη η ζωή μου του χαμού...
Μ’ από την κόλασή μου στο φωνάζω:
εικόνα σου είμαι, Κοινωνία, και σου μοιάζω.

Γαλάτεια Καζαντζάκη

Παραλογή

Στέκεσαι πίσω από τα κάγκελα και δεν χορταίνω

να σε βλέπω. Φοβάμαι κάτι θα συμβεί και θα σε

χάσω. Γυάλινο μάτι-κάμερα παγώνει την εικόνα

αλλά στη θέση σου φυτρώνει κυπαρίσσι.

Φλεγόμενο χωρίς πουλιά.

Ο καταρράκτης του καπνού θροΐζει γεμίζοντας

αφρούς τον ουρανό κι είμαστε λέει στη Σκουφά και

δοκιμάζεις φούστες.

Σκύβω και σε φιλώ στο στόμα. Μαύρο κραγιόν

φορούσες βάφομαι μουδιάζουν σούρουπα τα χείλη ενώ

χαμογελάς αχνά και χάνεσαι ξανθιά και βουρκωμένη.

Εσύ δεν ήσουνα ποτέ ξανθιά.

Και ξύπνησα.

Μιχάλης Γκανάς
Παραλογή - 1993

Βάρδια 6η

« Λατρεύω τους γλάρους - μου’πε κάποτε ένα ωραίο κορίτσι.
- Περήφανα πουλιά. »

Τι λες, μωρή... Στεριανά σαν και σένα.  Τραβούν ανοιχτά για να φάνε.  Μόλις νιώσουνε καταιγίδα, κουρνιάζουνε στα λιμάνια.  Παίζει το δελφίνι με τις πλώρες. Τότε, σαλτάρουνε πολλοί μαζί, χυμάνε και του βγάνουν τα μάτια, το κομματιάζουνε και το τρώνε… Πουλιά του προλιμένα.

Ξέρω κάτι πετούμενα ίσα με το μικρό σου δάχτυλο, που τα βλέπεις στον ωκεανό και δεν καταδέχονται να ξεκουραστούν στο κατάρτι.  Ζαλίζομαι στη στεριά.  Το πιο δύσκολο ταξίδι, το πιο επικίνδυνο, το'καμα στην άσφαλτο, από το Σύνταγμα στην Ομόνοια.  Έχω ξεράσει στο Λίβανο, όπως οι στεριανοί σε μελτέμι.  Μας λυπάστε γιατί δεν έχουμε σπίτι, γιατί περπατάμε μ' ανοιχτά πόδια, γιατί φοράμε τσαλακωμένα πουκάμισα κι ασιδέρωτα ρούχα στο πόρτο.  Εγώ σας χαίρομαι.  Σίγουρο κρεβάτι, ήρεμος ύπνος.  Καφέ στο κομοδίνο κι εφημερίδες.  Εκδρομή το Σαββατοκύριακο με κεφτέδες.  Όμως δεν αλλάζω τη δουλειά μου με τη δική σας, ούτε για μια μέρα.


Νίκος Καββαδίας
Βάρδια, 1954
Μέρος Δεύτερο - Σελ. 99

Street Art (ii)

Περπάτησα πάρα πολύ
και τα φτερά μου τα 'χω χάσει.
Μα εσύ που δεν πατάς στη γη
καν' την ψυχή μου να πετάξει...
Μ' ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι,
ένα αεράκι να μας πάρει...
Φωτιά κι αέρας να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...

Είναι η καρδιά μου μια αυλή
σ' ένα κελί που όλο μικραίνει.
Μα εσύ που έχεις το κλειδί
έλα και πες μου το "γιατί"...
Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει,
το όνειρό μου ξαποσταίνει...
Νερό κι αρμύρα να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...

Έχω ένα κόμπο στο λαιμό
και μια θηλιά που όλο στενεύει.
Έλα και κάνε μουσική
την τρέλα που με διαφεντεύει...
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς,
τραγούδησέ τες να χαρείς...
Μ' ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...

Αλκίνοος Ιωαννίδης

Παράκληση



 

Street Art (i)

[...]

Πως νιώθουμε παράφορα
Πως ζούμε έτσι αδιάφορα

[...]

Η τελευταία αποσκευή

[...]

 - Μια εικόνα ή ένα βιβλίο θα έπαιρνες μαζί σου ως τελευταία αποσκευή;

 - Μια εικόνα.  Ένα τοπίο που, όσος καιρός κι αν πέρασε, λειτουργεί μέσα μου μουσικά.  Εχει ρυθμό, αναπτύσσεται στο χρόνο... Ψάχνοντας τότε, το '69, για το χωριό της "Αναπαράστασης", βρέθηκα σ' ένα χωριό ψηλά στα Ζαγόρια.  Νοέμβρης μήνας με ψιλόβροχο.  Μαύριζε η γκρίζα πέτρα από νερό.  Πένθιμες γυναικείες φιγούρες χάνονταν στα ερείπια.  Μια γέρικη φωνή τραγουδούσε στο έρημο καφενείο: "Μωρή κοντούλα λεμονιά...".

Στάθηκα εκεί στην άκρη.  Η φωνή ράγισε κι έσπασε έπειτα από λίγο.  Έμεινε το τοπίο με τη βροχή. Έμεινα κι εγώ.  Αυτό θα 'παιρνα μαζί μου.

Θ. Αγγελόπουλος
31.5.2002 στη "Βιβλιοθήκη" της Ελευθεροτυπίας

Ο Σεπτέμβρης του 1903

Τουλάχιστον με πλάνες ας γελιούμαι τώρα·
την άδεια την ζωή μου να μη νιώθω.

Και ήμουνα τόσες φορές τόσο κοντά.
Και πώς παρέλυσα, και πώς δειλίασα·
γιατί να μείνω με κλειστά τα χείλη·
και μέσα μου να κλαίει η άδεια μου ζωή,
και να μαυροφορούν οι επιθυμίες μου.

Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι
στα μάτια, και στα χείλη τα ερωτικά,
στ’ ονειρεμένο, το αγαπημένο σώμα.
Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι.

 

Κ.Π.Καβάφης

Από τα "Κρυμμένα Ποιήματα"

Ίκαρος, 1993

The road ahead

"I could see the road ahead of me. I was poor and I was going to stay poor. But I didn't particularly want money.  I didn't know what I wanted.  Yes, I did.  I wanted someplace to hide out, someplace where one didn't have to do anything.  The thought of being something didn't only appall me, it sickened me...  To do things, to be part of family picnics, Christmas, the 4th of July, Labor Day, Mother's Day... was a man born just to endure those things and then die?  I would rather be a dishwasher, return alone to a tiny room and drink myself to sleep."

Charles Bukowski
Ham on Rye, 1982

Παραλογή

Κλείνομαι μες στο σώμα μου τις νύχτες

κυοφορώντας το δικό σου σώμα.

Μα πώς να πλάσω μέλη που ποθώ

που βλέπω μα δεν άγγιξα ποτέ μου.

Τυφλός κι από τα δυό μου χέρια.

Σε πλάθω λίγο λίγο κάθε νύχτα.

Έρχεται η μέρα και γκρεμίζομαι μαζί σου.

Ολόκληρη δεν θα σε δω ποτέ.

Ούτε θα σ'έχω.  Κάθε φορά

πρωτόπλαστα τα μέλη σου και σκόρπια.

Έγινα παντοδύναμος για χάρη σου

δεν έγινα θεός.

Τι να την κάνω τόση παντοδυναμία

όταν απαγορεύεται το θαύμα.

Μιχάλης Γκανάς, Παραλογή

Καστανιώτης, 1993

Αμνησία

Η κάθε μέρα σαν τη γομολάστιχα

σβήνει την προηγούμενη και πάει.

Άλλοτε σβήνει την επόμενη,

καμιά φορά ολόκληρη βδομάδα.



Βροχές θυμάμαι και πουλιά

και ιστορίες που δεν έζησα ποτέ μου.

 

 

Τις νύχτες γράφεται το μέλλον μου,

τα φοβερά καθέκαστα της επομένης,

και πρέπει να ξυπνάω στις εφτά,

με την ψυχή στα δόντια να γυρίζω,

για να προλάβω τις παραγγελίες.



Χιόνια θυμάμαι και βουνά

και εξορίες που δεν έζησα ποτέ μου.

 

 

Λησμόνησα τους ίδιους τους γονείς μου,

πώς ήτανε και ποιοι και πόσοι.

Κοιτάζω γράμματα, φωτογραφίες,

δεν ξεχωρίζω ζωντανούς και πεθαμένους.

Γριές και γέροι και παιδιά,

μεσήλικες θλιμμένοι.

 

 

Μάτια θυμάμαι και φωνές,

πρόσωπα που δε γνώρισα ποτέ μου.

Μιχάλης Γκανάς

Γυάλινα Γιάννενα

 

Το τρένο

Όταν θα 'ρθείς να με ξεθάψεις απ' τις στάχτες

και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά

και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες

και εγώ αρχίσω να κυλάω ξανά

Τότε οι λύπες θα με ψάχνουν

και άνεργες θα θρηνούν

Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές

και θα ρωτούν

Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε

τα άλλα τρένα να περνούν

Υπερωκεάνιο

Τόσο καπνό που πίνω μέσα μου

άμα τον είχα ταξιδέψει,

θα 'χα γυρίσει όλη τη γη

από τη νύχτα ως την αυγή

[...]

Να με θυμάσαι

[...]

Να με θυμάσαι

-

βασιλικά να τρίβεις στις παλάμες σου για να θυμάσαι.

Να με θυμάσαι, και μη μου γράφεις.

Δε σκέφτεσαι εμένα όταν γράφεις

-

σκέφτεσαι αυτό που γράφεις

-

κι εγώ ζητάω μνήμη.

Πεινάω μνήμη και διψάω μνήμη.

Μιχάλης Γκανάς

απόσπασμα από την Παραλογή, σελ.27

Το τρένο των 9 και 10

Είν' η ώρα που περνά
το τραίνο των 9:10
σ' ένα βαγόνι μια γυναίκα
προς το παράθυρο γυρνάει.

Θαμπό το τζάμι απ' τα χνώτα
και βιαστικά το καθαρίζει
καθώς η μηχανή σφυρίζει
και χαμηλώνουμε τα φώτα.

 

Και βλέπει μέσα στο σκοτάδι
ένα σπιτάκι φωτισμένο
και της μορφής της το μαγνάδι.

 

Το σπίτι τρέχει ή το τραίνο
ή μήπως έτρεχε το βράδυ
προς το δικό της πεπρωμένο.

Μιχάλης Γκανάς

Δημήτρης Παπαδημητρίου