Βάρδια 6η

« Λατρεύω τους γλάρους - μου’πε κάποτε ένα ωραίο κορίτσι.
- Περήφανα πουλιά. »

Τι λες, μωρή... Στεριανά σαν και σένα.  Τραβούν ανοιχτά για να φάνε.  Μόλις νιώσουνε καταιγίδα, κουρνιάζουνε στα λιμάνια.  Παίζει το δελφίνι με τις πλώρες. Τότε, σαλτάρουνε πολλοί μαζί, χυμάνε και του βγάνουν τα μάτια, το κομματιάζουνε και το τρώνε… Πουλιά του προλιμένα.

Ξέρω κάτι πετούμενα ίσα με το μικρό σου δάχτυλο, που τα βλέπεις στον ωκεανό και δεν καταδέχονται να ξεκουραστούν στο κατάρτι.  Ζαλίζομαι στη στεριά.  Το πιο δύσκολο ταξίδι, το πιο επικίνδυνο, το'καμα στην άσφαλτο, από το Σύνταγμα στην Ομόνοια.  Έχω ξεράσει στο Λίβανο, όπως οι στεριανοί σε μελτέμι.  Μας λυπάστε γιατί δεν έχουμε σπίτι, γιατί περπατάμε μ' ανοιχτά πόδια, γιατί φοράμε τσαλακωμένα πουκάμισα κι ασιδέρωτα ρούχα στο πόρτο.  Εγώ σας χαίρομαι.  Σίγουρο κρεβάτι, ήρεμος ύπνος.  Καφέ στο κομοδίνο κι εφημερίδες.  Εκδρομή το Σαββατοκύριακο με κεφτέδες.  Όμως δεν αλλάζω τη δουλειά μου με τη δική σας, ούτε για μια μέρα.


Νίκος Καββαδίας
Βάρδια, 1954
Μέρος Δεύτερο - Σελ. 99