Για το τραγούδι (ii)

[...]


Πιστεύω πως η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα, γιατί το τραγούδι μας ενώνει μέσα σ'ένα μύθο κοινό. Κι όπως στον χορό ενώνουμε τα χέρια μεταξύ μας για ν'ακολουθήσουμε ίδιες ρυθμικές κινήσεις, έτσι και στο τραγούδι ενώνουμε τις ψυχές μας για ν'ακολουθήσουμε μαζί, τις ίδιες εσωτερικές δονήσεις.

Κι όσο για τον κοινό μύθο που δεν υπάρχει στις μέρες μας, τον σχηματίζουμε καινούριο κι απ'την αρχή κάθε φορά. Κάθε φορά που νιώθουμε βαθιά την ανάγκη να τραγουδήσουμε.

Μάνος Χατζιδάκις - "Για το τραγούδι"
Σημείωμα από το πρόγραμμα του "Πολύτροπου", Οκτώβρης '73


 

Αυτοί παιδί μου δεν

 

 

Αυτοί παιδί μου δεν

δεν σου χαρίζουν ούτε τη νύστα τους

όλο δεν και δεν και δεν-

τρο δεν φύτεψαν τα χέρια τους

δεν χάιδεψαν σκυλί γατί πουλάκι πληγωμένο

γυναίκα άσχημη και στερημένη

αυτοί παιδί μου δεν

δεν δίνουν τ'Αγγέλου τους νερό

δεν άκουσαν ποτέ

ανάκουστο κιλαϊδισμό και λιποθυμισμένο

δεν έπιασαν με τα ρουθούνια τους

το άοσμο άνθος του θανάτου

 

 

 

 

δεν είδαν -κατάργησαν τα μάτια τους-

μια πιπεριά να γίνεται λιμπελούλα

αυτοί παιδί μου δεν

δεν ξέρουν ν'αγαπούν

ξέρουνε μόνο ν'απαιτούν

περισσότεραπερισσότεραπερισσότεραπερί-

που έτσι γράφεται το μέλλον μας.

 

 

 

 

 

Μιχάλης Γκανάς

Άψινθος

Χαμάμ, 1.3.2013

 

 

 

Cajón

 

 

Τεχνόπολη, 5.1.2013

The Martlet's Tale

Like a soft lilting wind, alone he soars aloft, and circles and spins
And spends his days in freedom above the towering clouds, he is avowed
to touch no land in the fear of losing that

Now he pleases himself and flies away again to render the tale, he flies above the gale

And the tide swiftly ebbs, and nothing seems to help he’s caught in the web
Troubled for his life in the midst of all the greed he doesn’t need
yet he wishes to find something he can believe in completely

Oh, he cries to the skies, and searches for a grain of the truth that survives, he’s winging out to sea

Shadowed sunlight in his waking, waves of discontent are breaking...

In your life can you see, an image of the bird in yourself that wants to flee
he’s casting out the time that is ruling all our lives despite the lies
and he can’t explain to anyone around him,

See, he sleeps on the wind
the storming sea below him he flies toward the end
And glides on ever free

Broken bicycles

Broken bicycles, old busted chains
With rusted handle bars, out in the rain
Somebody must have an orphanage for
All these things that nobody wants any more

September's reminding July
It's time to be saying goodbye
Summer is gone, but our love will remain
Like old broken bicycles out in the rain

Broken bicycles, don't tell my folks
There's all those playing cards pinned to the spokes
Laid down like skeletons out on the lawn
The wheels won't turn when the other has gone

 The seasons can turn on a dime
Somehow I forget every time
For all the things that you've given me will always stay
Broken, but I'll never throw them away

Για τη συνήθεια του έρωτα

Για τη συνήθεια του έρωτα
στενό φοράω φουστάνι λιγάκι πριν βραδιάσει.
Ένα φουστάνι ντεκολτέ που δεν με πρόδωσε ποτέ
και δεν τό ‘χεις ξεχάσει, δεν τό ‘χεις ξεχάσει...
 

  

Για τη συνήθεια του έρωτα δυο στάλες Joy του Patou
στον αφαλό μου απλώνω.
Δυο στάλες Joy του Patou για να σκορπάω χαρά παντού
κι όχι σε σένα μόνο, όχι σε σένα μόνο...

 

 

Για τη συνήθεια του έρωτα ανοίγω κόκκινο κρασί
αλλά γουλιά δεν πίνω.
Ανοίγω κόκκινο κρασί γιατί το διάλεξες εσύ
και σβήνω, σβήνω, σβήνω...
 

 

 

Άρης Δαβαράκης

 

 

Δίκοπη Ζωή

Απ' το κακό και τ' άδικο διωγμένο

κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή,

σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο

να σ' έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο

κι ο πάνω κόσμος να 'ναι οι τροχοί

που σ' έχουν στα στενά κυνηγημένο...

Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι

και της αγάπης λόγια φυλαχτό,

για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι

και πήρες την ελπίδα και τη χάρη,

ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό

με την ελπίδα μόνο και τη χάρη...

Μα πως να μην ξεχάσεις την αυλή σου

και την παλιά τη γνώμη καθενός,

όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου

να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου

και να σαι το πουλί κι ο κυνηγός

στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου...

Κρυφά και φανερά σ' ακολουθούνε

οι συμμορίες κι οι βασανιστές

και ψάχνουν μέρα - νύχτα να σε βρούνε,

μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε

γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές,

το χώμα που πατούν να προσκυνούνε...

Μάνος Ελευθερίου

Από το "Σταυρό του Νότου", 30.12.2011
Παντελής Θαλασσινός

Τάνια (ii)

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι
θα γυρέψουμε βερεσέ απ' τον μπακάλη.

 

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί

Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
Εμένα δε με βάζουν στο χέρι.

Ο στρατός ξεκινά
Άννα μην κλαις

Σαν γυρίσω ξανά
θ' ακολουθώ άλλες σημαίες.
Ο στρατός ξεκινά

Από την παράσταση "εΦαιδρία"

Ζυγός, 28.10.2011

Τάνια (i)

Κοντά στα κύματα
θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες
μ' αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα
θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες
μου φάγανε τα χρόνια

Ξυπνώ μεσάνυχτα
κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω
ποιος σου το' πε αδυναμία
Που λογαριάζω
το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο
τον κόσμο στα σημεία

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια...

Από την παράσταση "εΦαιδρία"

Ζυγός, 27.10.2011

America America

Στην Αθήνα όταν τελειώνει το καλοκαίρι είναι γιορτή. Και η νύχτα είναι πιο όμορφη κι από την πιο όμορφη γυναίκα. Μια τέτοια νύχτα, πάνω σε μια ταράτσα με πολύ κόσμο που μίλαγε και τραγουδούσε, ο Καζάν μου φώναξε από μακριά: “Θέλεις να γράψεις τη μουσική για το America, America;”

Κείνη την ώρα ακριβώς, η Ακρόπολη, χρωματισμένη σαν γλυκό συνοικιακού ζαχαροπλαστείου από το Ήχος και Φως, με Δωρικές τρομπέτες και Ιωνικές συγχορδίες, ετρόμαξε κι αυτόν κι εμένα, ενώ μια τρομερή φωνή μας υπενθύμιζε πως πριν τρεις χιλιάδες χρόνια οι Αθάνατοι Έλληνες φτιάξανε τον Αθάνατο Παρθενώνα… και η Ακρόπολη άλλαζε χρώματα από την ντροπή της.

Τη στιγμή που είπα στον Καζάν ότι δέχομαι, η Ακρόπολη είχε γίνει “πράσινη” από το κακό της και οι κιθάρες άρχισαν να παίζουν γλυκανάλατα τα Παιδιά του Πειραιά.
Ακούγοντάς το ο Καζάν, μου φώναξε αγαναχτισμένα πως δε θέλει στη μουσική που θα του φτιάξω μπουζούκια ή οτιδήποτε που να θυμίζει την άλλη “αθάνατη” δημιουργία το Ποτέ την Κυριακή.
“Συμφωνώ”, του απάντησα.

Κι έτσι άρχισε το πρόβλημα. Τι όργανα θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω στη μουσική του America, America.  Αυτά έγιναν το 1962.  Μια άλλη νύχτα, στη Νέα Υόρκη του Σεπτέμβρη το 1963, βρήκα επιτέλους πως θα ταίριαζε πολύ στις αντιδράσεις του Σταύρου -του ήρωα της ταινίας- ένα σαντούρι, που να κυριαρχεί πάνω σ’ όλα τα άλλα όργανα.

Τι είναι το σαντούρι; Μια μπαγκέτα που χτυπά δυνατά πάνω σε μια γυμνή χορδή. Κάτι σαν τσέμπαλο. Τουλάχιστον έτσι το θέλησα εγώ.
Έντεκα νύχτες, καθόλου όμορφες, στην Αθήνα του Νοέμβρη του ίδιου χρόνου, έγραψα μες σ’ ένα στούντιο τέσσερις ενότητες μουσικής για το America, America σύμφωνα με τα αρχικά μου σχέδια. Για το χωριό, για την πόλη, για την αστική οικογένεια των Σινίκογλου και για το βαπόρι που ταξιδεύει για την Αμερική.

Μια άλλη νύχτα, στις 26 Οκτωβρίου του 1963, επιστρέφοντας στη ΝέαΥόρκη, χάνω τα αρχικά μου σχέδια με την τσάντα μου σ’ ένα ταξί. Μα ευτυχώς η μουσική μου είχε τελειώσει.
Και μια βροχερή νύχτα στο Figaro του Greenwich Village έγραψα αυτά τα λίγα λόγια, μαζί με την αγάπη μου για τον Καζάν και την ταινία του, που μου έδωσαν την ευκαιρία να γράψω αυτή τη μουσική.

Μ.Χ., 1963

(από την Οδό Πανός του Γιώργου Χρονά , τεύχος 123)