Τάνια (ii)

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι
θα γυρέψουμε βερεσέ απ' τον μπακάλη.

 

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί

Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
Εμένα δε με βάζουν στο χέρι.

Ο στρατός ξεκινά
Άννα μην κλαις

Σαν γυρίσω ξανά
θ' ακολουθώ άλλες σημαίες.
Ο στρατός ξεκινά

Από την παράσταση "εΦαιδρία"

Ζυγός, 28.10.2011

Τάνια (i)

Κοντά στα κύματα
θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες
μ' αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα
θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες
μου φάγανε τα χρόνια

Ξυπνώ μεσάνυχτα
κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω
ποιος σου το' πε αδυναμία
Που λογαριάζω
το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο
τον κόσμο στα σημεία

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια...

Από την παράσταση "εΦαιδρία"

Ζυγός, 27.10.2011

The laughing heart

Your life is your life
don’t let it be clubbed into dank submission.
Be on the watch.
There are ways out.
There is a light somewhere.
It may not be much light but
it beats the darkness.
Be on the watch.
The gods will offer you chances.
Know them.
Take them.
You can’t beat death but
you can beat death in life, sometimes.
And the more often you learn to do it,
the more light there will be.
Your life is your life.
Know it while you have it.
You are marvelous
the gods wait to delight
in you.

there are worse things
than being alone
but it often takes
decades to realize this
and most often when you do
it's too late
and there's nothing worse
than too late

Sometimes you climb out of bed in the morning and you think, I'm not going to make it, but you laugh inside — remembering all the times you've felt that way

Real loneliness is not necessarily limited to when you are alone

There is a loneliness in this world so great
that you can see it in the slow movement of
the hands of a clock.

People so tired
mutilated
either by love or no love.

People just are not good to each other
one on one.

The rich are not good to the rich
the poor are not good to the poor.

We are afraid.

Our educational system tells us
that we can all be
big-ass winners.

It hasn't told us
about the gutters
or the suicides.

Or the terror of one person
aching in one place
alone

Untouched
unspoken to

Watering a plant

Charles Bukowski

Οδός Ονείρων (επίλογος)

Σαν σήμερα γεννήθηκε, σήμερα μας λείπει όσο ποτέ...

Εδώ τελειώνει η μουσική για την οδό ονείρων,
εδώ τελειώνουν τα όνειρα
που μου δανείσατε οι ίδιοι μια βραδυά
δίχως να το γνωρίζετε.

Τώρα είναι αργά,
κι όλοι οι φίλοι μου έχουν αποκοιμηθεί.
Εγώ αθεράπευτα πιστός σ’αυτόν τον δρόμο
θα ξαγρυπνήσω ως το πρωί
για να μαζέψω τα καινούρια όνειρα που θα γεννήσετε.

Να τα φυλάξω
και να σας τα ξαναδώσω μια άλλη φορά
πάλι σε μουσική...
Καληνύχτα

Η θύμηση

Να ξυπνάς και να βρίσκεσαι σ' έναν τόπο για πρώτη φορά. Τρίβεις τα μάτια, κόκκινα και κουρασμένα. Βλέπεις θαμπά. Άν­θρωποι πού δεν τους φαντάστηκες. Τους αγαπάς. Νταραβερίζεσαι και γίνεσαι μάτσο με δαύτους. Φεύγεις. Τους θυμάσαι όταν μεί­νεις για λίγο στο σπίτι σου, την ώρα που πέφτεις να κοιμηθείς. Η θύμηση αξίζει μονάχα όταν ξέρεις πώς θα κινήσεις για καινούρ­γιο ταξίδι. Η χειρότερη άρνηση, η μεγαλύτερη απελπισία, είναι να φουντάρεις στον τόπο σου και να ζεις με τις αναμνήσεις.

Υπάρχουν σε μια γοτθική εκκλησία κάτι στασίδια πού σαν τ' αναποδογυρίσεις, θα δεις σκαλισμένες παραστάσεις αισχρές. Περισσότερο κι από κείνες πού βρίσκονται σε πέτρινους ναούς στις Ινδίες. Ο ανώνυμος τεχνίτης έχει δουλέψει για το κέφι του. Εί­χε αποκάμει να δουλεύει για τους άλλους, για την πίστη, για τις Ιδέες. Δεν το 'καμε για να παίξει. Μα για να υπογράψει. Δεν υ­πάρχει τίποτα στον κόσμο πού να μη γίνεται. Το πιο απίθανο, το πιο τρομαχτικό. Φτάνει κάποιος να το σκεφτεί.


Νίκος Καββαδίας, Βάρδια, 1954
Μέρος 3ο, σελ. 175

Πάρε με από το χέρι να μου δείξεις τον κόσμο

Anonimo XIV sec: Trionfo della Morte

Στην Εύα Δελή

Πάρε με από το χέρι να μου δείξεις τον κόσμο. Ο μεγάλος χάρτης σχισμένος. Η γεωγραφία χαμένη ανάμεσα σε άχρηστα βιβλία. Ο εξάντας δίχως φακούς. Τους βγάλαμε για ν' ανάψουμε τσιγάρα. Σπασμένο το παλινώριο. Η ρίγλα ζαβωμένη. Το βελόνι της πυξίδας τρελάθηκε και τρεκλίζει. Την μπαρκέτα την έκοψε κυνηγός, μπορεί και σκυλόψαρο. Μετζαρόλι; μα ο άμμος δεν βολεί να περάσει. Ας μετρήσουμε τον ήλιο με τα δάχτυλα. Ποιόν απ' όλους;

- Λίγη γαλέττα...

- Πάρε... γιατί φτύνεις;
- Νερό.
- Σώθηκε.
- Είπες πως για μένα θ' ανοίξεις την φλέβα σου.
- Δες. Την άνοιξα. Δεν τρέχει στάλα.
- Στεριά.  Νά τη.  Τρεις φοινικιές.
- Όχι.  Πέντε... Εφτά... Χίλιες.  Μήτε μισό μίλι. Κοντά.
- Δος μου τα κουπιά.
- Είναι σάπια.  Ολότελα.
- Τότε ας φτάσουμε κολυμπώντας.
- Κοίταξε το στόμα του σκύλου, πώς περιμένει.
- Ρίξε την γαλέττα. 
- Την ξερνά και την πετά πάλι απάνω μας.  Δε βλέπεις;   Στάσου να πέσω.  Θα χορτάσει. Θα προλάβεις να βγεις τη στεριά.  Φυσάει.  Είναι κόντρα.  Αλαργεύουμε.  Βρέχει.  Πιες.  Κοιμήσου, θα σε φυλάω.
- Κοιμάμαι.  Είναι καιρός που κοιμάμαι.
- Τι ωραία που είναι τα μαλλιά σου.  Άσε με να τα καθαρίσω από το αλάτι.
- Όχι.
- Γιατί γλιστράς από τα χέρια μου;  Που είσαι;  Έχω καινούργια tatoo να σου δείξω.  Μην ξυπνάς... Έτσι όπως είσαι, θα σε βάλω φιγούρα στην πλώρη... Κοριτσάκι.  Πιάσε με από το χέρι να μου δείξεις τον κόσμο.
- Δεν έχω χέρι.  Δεν υπάρχει κόσμος.


Νίκος Καββαδίας, Βάρδια, 1954
Μέρος 3ο, σελ. 149-150

By the lake

Χάραζε ο τόπος με βουνά πολλά κι ανάτελλε τα ζωντανά του,
καλούς ανθρώπους και κακούς, νυφίτσες, αλεπούδες,

μια λίμνη ως κόρην οφθαλμού και κάστρα πατημένα

H Παμβώτιδα από την πλευρά της Ντραμπάτοβας

Магазин

"Το μόνο που κάνουμε είναι να φιλοσοφούμε, να παραπονιόμαστε πως η ζωή είναι πληκτική, ή να πίνουμε βότκα.  Κι όμως, είναι ολοφάνερο πως για ν' αρχίσουμε να ζούμε σήμερα, πρέπει να εξιλεωθούμε από το παρελθόν μας, να το ξεπεράσουμε και μπορούμε να εξιλεωθούμε μονάχα αν κοπιάσουμε.  Το καταλαβαίνετε, Άνια..."

Από τον "Βυσσινόκηπο" του Α.Τσέχωφ.

Η φωτογραφία τραβηγμένη λίγα μόλις χιλιόμετρα από το σπίτι του στη Γιάλτα.

Αντίο δάσκαλε...

Μας δίδαξε να «φωτογραφίζουμε αυτό που μας συγκινεί, να αγαπάμε αυτό που φωτογραφίζουμε, να το σεβόμαστε, να το πλησιάζουμε σε απόσταση αναπνοής, γιατί τότε ανακαλύπτουμε την αλήθεια του και την ομορφιά του».

Αυτό που κάνει μια φωτογραφία σπουδαία, είχε πει, είναι το να φωτογραφίζεις αυτά που δεν φαίνονται: «Η φωτογραφία είναι μια δύσκολη τέχνη επειδή είναι εύκολη».

Ο Κώστας Μπαλάφας έφυγε χθές, πλήρης ημερών, έχοντας παρουσιάσει σεμνά και ρεαλιστικά μια Ελλάδα που προσπαθούσε να βγεί από τις στάχτες του εμφυλίου. Το έργο του αλλά και η στάση ζωής του, πηγή έμπνευσης για όλους μας...

Portrait talk

"I have never painted a self-portrait.  I am less interested in myself as a subject for a painting than I am in other people, above all women... there is nothing special about me.  I am a painter who paints day after day from morning to night.  Who ever wants to know something about me... ought to look carefully at my pictures".

Gustav Klimt, 1862-1918

Λεπτομέρεια από τον πίνακα "Water Serpents ii"
Oil on canvas, 80 x 145 cm, ιδιωτική συλλογή, Βιέννη. 
Photo από ελαιογραφία - αντίγραφο.

27 πανσέληνοι στην Ανατολή

"Δεν είχα ταξιδέψει ούτε στην Ευρώπη με δικό μου όχημα, δεν ήμουν έμπειρος μοτοσικλετιστής, δεν ήμουν σε θέση να επισκευάσω τη μοτοσικλέτα μου, όταν θα χαλούσε στη μέση του πουθενά, κι ούτε ήξερα τι έπρεπε να κάνω αν η υγεία μου χειροτέρευε στο δρόμο. Παρόλ'αυτά ήθελα να ταξιδέψω ολομόναχος για δέκα μήνες σε τέσσερις χώρες, για τις οποίες δεν είχα ιδέα".

"Στο τέλος κάθε ταξιδιού αρχίζω να σκέφτομαι το επόμενο.  Θέλω να έχω πάντα κάτι να ονειρεύομαι, κάτι να ποθώ, κάτι να προσμένω στη ζωή μου, ώστε να την κάνει ενδιαφέρουσα και κάτι για να αγωνιστώ.  Έτσι καταφέρνω να επιβιώσω για λίγο ακόμη στη φυλακή - θέλετε να την πείτε Θεσσαλονίκη, Ελλάδα, Δυτική κοινωνία... - μέχρι που συγκεντρώνω τ'απαραίτητα εφόδια, βγαίνω και πάλι στο δρόμο και νιώθω ότι ζώ".


Από τον πρόλογο του βιβλίου του Ηλία Βροχίδη "27 πανσέληνοι στην Ανατολή"