Να με θυμάσαι

[...]

Να με θυμάσαι

-

βασιλικά να τρίβεις στις παλάμες σου για να θυμάσαι.

Να με θυμάσαι, και μη μου γράφεις.

Δε σκέφτεσαι εμένα όταν γράφεις

-

σκέφτεσαι αυτό που γράφεις

-

κι εγώ ζητάω μνήμη.

Πεινάω μνήμη και διψάω μνήμη.

Μιχάλης Γκανάς

απόσπασμα από την Παραλογή, σελ.27

Το τρένο των 9 και 10

Είν' η ώρα που περνά
το τραίνο των 9:10
σ' ένα βαγόνι μια γυναίκα
προς το παράθυρο γυρνάει.

Θαμπό το τζάμι απ' τα χνώτα
και βιαστικά το καθαρίζει
καθώς η μηχανή σφυρίζει
και χαμηλώνουμε τα φώτα.

 

Και βλέπει μέσα στο σκοτάδι
ένα σπιτάκι φωτισμένο
και της μορφής της το μαγνάδι.

 

Το σπίτι τρέχει ή το τραίνο
ή μήπως έτρεχε το βράδυ
προς το δικό της πεπρωμένο.

Μιχάλης Γκανάς

Δημήτρης Παπαδημητρίου

Ο Μέγας Ανατολικός

Αναπνέουσα βαθειά, η Υβόννη εκοίταζε ακόμη τον ουρανόν. Αίφνης μία άλλη σκέψις, εις αδιάπτωτον αλληλουχίαν με τας προηγουμένας ερχόμενη, έλαμψε εις τον νουν της. Ήτο μία σκέψις γοργή, θερμή, σαν αίμα σφύζοντος νεανικού οργανισμού…


Μήπως αν ήλλασσε πεποιθήσεις και ιδίως την συμπεριφοράν της εις την ζωήν ως προς τον έρωτα, εις τον οποίον έως σήμερον υπήρξε τόσον πολύ ελλειμματίας, θα ήρχιζε δι΄ αυτήν νέα ζωή, μία ζωή πανήδονη, γλυκύτατη -η μόνη ορθή, αληθινή και φυσική. Αλήθεια, μήπως τούτο ήτο δυνατόν;


Ακόμη ολίγα δευτερόλεπτα εκοίταξε τον ουρανόν ως εν εκστάσει η Υβόννη, γοητευμένη, μαγευμένη και αναπνεόυσα βαθειά την θαλασσίαν αύραν… Ω, ναι, αυτό που εσκέφθη ήτο απολύτως δυνατόν. Αλλέως, δεν θα έλαμπαν με αυτόν τον τρόπο τα άστρα· αλλέως δεν θα περιεστρέφοντο τόσον θριαμβευτικά και με τόσην ευρυθμίαν οι τρόχοι του «Μεγάλου Ανατολικού»· αλλέως δεν θα εσκόρπιζε τόσο θωπευτικά, τόσον ηδονικά, κατά διαστήματα, εις το πρόσωπόν της, το υγρόν ψιμμύθιν του θαλασίου αφρού, η απαλή πνοή του ανέμου…


Ω, ναι, αυτό που εσκέφθη, ήτο δυνατόν να γίνη κι η αλλαγή αυτή, που έπρεπε να αρχίση αμέσως, θα ήτο ο λυτρωμός της.



Ανδρέας Εμπειρίκος
"Ο Μέγας Ανατολικός"
Α' τόμος, κεφάλαιο 6

Του Αιγαίου

Ο έρωτας
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι


Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι


Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει
Τον ερχομό.

Μονόγραμμα - vii

VII

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί

απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή

Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ

να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ,

να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό

και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

Οδυσσέας Ελύτης
Μονόγραμμα - 1971

Κάθεται απέναντί του

Κάθεται απέναντί του με το ένα πόδι πάνω στο άλλο και του αρέσουν όλα επάνω της εκτός από αυτή τη στάση. Πώς να το κάνουμε, κάποια πράγματα είναι μόνο για άντρες. Ανάμεσά τους και το ένα πόδι πάνω στο άλλο, το ζεϊμπέκικο και το φτύσιμο στο δρόμο.

Κακή, κάκιστη συνήθεια αλλά στους άντρες το συγχωρείς, είναι και αυτές οι εικόνες από τα γήπεδα, με τα κοντινά πλάνα των ποδοσφαιριστών που φτύνουν κάθε τόσο τον χλοοτάπητα, τον αντίπαλο, τον διαιτητή, εξοικειώνεσαι…

Φαντάζεσαι όμως μια γυναίκα να ρίχνει «τάληρα» στη Σκουφά, στην Τσιμισκή ή στον πεζόδρομο του Σεϊτάν Παζάρ, στην Πρέβεζα;

Υπάρχουν πράγματα μόνο για γυναίκες άλλωστε. Το τίναγμα της κεφαλής προς τα πίσω που έκανε μόλις, δίνοντας στα μαλλιά της ένα αιφνίδιο κυμάτισμα, ή ο τρόπος που τα στρώνει με τα δυο της χέρια αυτήν τη στιγμή, σα να παραμερίζει αόρατες μεν αλλά μεταξένιες κουρτίνες. Ναι, υπάρχουν και άντρες που κάνουν συχνά αυτήν τη χειρονομία. Ουδέν σχόλιον.

Είναι το πρώτο τους ραντεβού. Υπάρχει μια καταφανής αλλά ελεγχόμενη αμηχανία με πολλές κινήσεις από τη μεριά της, πολλά τσιγάρα από εκείνον, πολλά λόγια και πολλά χαμόγελα και από τους δύο· κι ύστερα καθόλου λόγια μόνο χαμόγελα, χαμόγελα και βλέμματα, με πολλά ερωτηματικά που αιωρούνται αναπάντητα πάνω από τον εσπρέσο του και το χυμό της.

Δεν πιάστηκε τόση ώρα να αλλάξει στάση; Δεν πρόλαβε να το σκεφτεί και το κάνει αμέσως. Δεν αλλάζει στάση όμως, αλλάζει πόδι. Και ξαφνικά τους πιάνει μια απίστευτη πολυλογία. Ακούει τη φωνή του αλλά δεν ακούει τα λόγια του, σχεδόν δεν καταλαβαίνει τι λέει καθώς την κοιτάζει πότε κατάματα (ωραία μάτια, υγρό βλέμμα) πότε προς τα πάνω (σγουρά κυματιστά μαλλιά) πότε στο καλογραμμένο της στόμα (να ταιριάζουν τα χνώτα τους, να κολλάει το σάλιο τους;) μιλάει και πέφτει κάθε τόσο σε «κενά σκέψης», φοβάται ότι θα του ξεφύγει κάτι ανάρμοστο, πρόστυχο, γιατί καθώς μιλάει εκείνη τώρα, και κάνει άθελά του ζούμ στο στόμα της, του φαίνεται ότι άλλα λέει, άλλα εννοεί και άλλα θέλει έτσι που ανοίγει, κλείνει, στρογγυλεύει, πλαταίνει, γλείφεται και…

- Σκάσε!

Μέχρι να της εξηγήσει ότι δεν το είπε σ’ εκείνη, είχε φύγει.

Μιχάλης Γκανάς, Γυναικών
Μελάνι, 2010