Παραλογή

Στέκεσαι πίσω από τα κάγκελα και δεν χορταίνω

να σε βλέπω. Φοβάμαι κάτι θα συμβεί και θα σε

χάσω. Γυάλινο μάτι-κάμερα παγώνει την εικόνα

αλλά στη θέση σου φυτρώνει κυπαρίσσι.

Φλεγόμενο χωρίς πουλιά.

Ο καταρράκτης του καπνού θροΐζει γεμίζοντας

αφρούς τον ουρανό κι είμαστε λέει στη Σκουφά και

δοκιμάζεις φούστες.

Σκύβω και σε φιλώ στο στόμα. Μαύρο κραγιόν

φορούσες βάφομαι μουδιάζουν σούρουπα τα χείλη ενώ

χαμογελάς αχνά και χάνεσαι ξανθιά και βουρκωμένη.

Εσύ δεν ήσουνα ποτέ ξανθιά.

Και ξύπνησα.

Μιχάλης Γκανάς
Παραλογή - 1993

Βάρδια 6η

« Λατρεύω τους γλάρους - μου’πε κάποτε ένα ωραίο κορίτσι.
- Περήφανα πουλιά. »

Τι λες, μωρή... Στεριανά σαν και σένα.  Τραβούν ανοιχτά για να φάνε.  Μόλις νιώσουνε καταιγίδα, κουρνιάζουνε στα λιμάνια.  Παίζει το δελφίνι με τις πλώρες. Τότε, σαλτάρουνε πολλοί μαζί, χυμάνε και του βγάνουν τα μάτια, το κομματιάζουνε και το τρώνε… Πουλιά του προλιμένα.

Ξέρω κάτι πετούμενα ίσα με το μικρό σου δάχτυλο, που τα βλέπεις στον ωκεανό και δεν καταδέχονται να ξεκουραστούν στο κατάρτι.  Ζαλίζομαι στη στεριά.  Το πιο δύσκολο ταξίδι, το πιο επικίνδυνο, το'καμα στην άσφαλτο, από το Σύνταγμα στην Ομόνοια.  Έχω ξεράσει στο Λίβανο, όπως οι στεριανοί σε μελτέμι.  Μας λυπάστε γιατί δεν έχουμε σπίτι, γιατί περπατάμε μ' ανοιχτά πόδια, γιατί φοράμε τσαλακωμένα πουκάμισα κι ασιδέρωτα ρούχα στο πόρτο.  Εγώ σας χαίρομαι.  Σίγουρο κρεβάτι, ήρεμος ύπνος.  Καφέ στο κομοδίνο κι εφημερίδες.  Εκδρομή το Σαββατοκύριακο με κεφτέδες.  Όμως δεν αλλάζω τη δουλειά μου με τη δική σας, ούτε για μια μέρα.


Νίκος Καββαδίας
Βάρδια, 1954
Μέρος Δεύτερο - Σελ. 99

Street Art (ii)

Περπάτησα πάρα πολύ
και τα φτερά μου τα 'χω χάσει.
Μα εσύ που δεν πατάς στη γη
καν' την ψυχή μου να πετάξει...
Μ' ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι,
ένα αεράκι να μας πάρει...
Φωτιά κι αέρας να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...

Είναι η καρδιά μου μια αυλή
σ' ένα κελί που όλο μικραίνει.
Μα εσύ που έχεις το κλειδί
έλα και πες μου το "γιατί"...
Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει,
το όνειρό μου ξαποσταίνει...
Νερό κι αρμύρα να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...

Έχω ένα κόμπο στο λαιμό
και μια θηλιά που όλο στενεύει.
Έλα και κάνε μουσική
την τρέλα που με διαφεντεύει...
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς,
τραγούδησέ τες να χαρείς...
Μ' ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...

Αλκίνοος Ιωαννίδης

Παράκληση



 

Street Art (i)

[...]

Πως νιώθουμε παράφορα
Πως ζούμε έτσι αδιάφορα

[...]

Η τελευταία αποσκευή

[...]

 - Μια εικόνα ή ένα βιβλίο θα έπαιρνες μαζί σου ως τελευταία αποσκευή;

 - Μια εικόνα.  Ένα τοπίο που, όσος καιρός κι αν πέρασε, λειτουργεί μέσα μου μουσικά.  Εχει ρυθμό, αναπτύσσεται στο χρόνο... Ψάχνοντας τότε, το '69, για το χωριό της "Αναπαράστασης", βρέθηκα σ' ένα χωριό ψηλά στα Ζαγόρια.  Νοέμβρης μήνας με ψιλόβροχο.  Μαύριζε η γκρίζα πέτρα από νερό.  Πένθιμες γυναικείες φιγούρες χάνονταν στα ερείπια.  Μια γέρικη φωνή τραγουδούσε στο έρημο καφενείο: "Μωρή κοντούλα λεμονιά...".

Στάθηκα εκεί στην άκρη.  Η φωνή ράγισε κι έσπασε έπειτα από λίγο.  Έμεινε το τοπίο με τη βροχή. Έμεινα κι εγώ.  Αυτό θα 'παιρνα μαζί μου.

Θ. Αγγελόπουλος
31.5.2002 στη "Βιβλιοθήκη" της Ελευθεροτυπίας

Ο Σεπτέμβρης του 1903

Τουλάχιστον με πλάνες ας γελιούμαι τώρα·
την άδεια την ζωή μου να μη νιώθω.

Και ήμουνα τόσες φορές τόσο κοντά.
Και πώς παρέλυσα, και πώς δειλίασα·
γιατί να μείνω με κλειστά τα χείλη·
και μέσα μου να κλαίει η άδεια μου ζωή,
και να μαυροφορούν οι επιθυμίες μου.

Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι
στα μάτια, και στα χείλη τα ερωτικά,
στ’ ονειρεμένο, το αγαπημένο σώμα.
Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι.

 

Κ.Π.Καβάφης

Από τα "Κρυμμένα Ποιήματα"

Ίκαρος, 1993

The road ahead

"I could see the road ahead of me. I was poor and I was going to stay poor. But I didn't particularly want money.  I didn't know what I wanted.  Yes, I did.  I wanted someplace to hide out, someplace where one didn't have to do anything.  The thought of being something didn't only appall me, it sickened me...  To do things, to be part of family picnics, Christmas, the 4th of July, Labor Day, Mother's Day... was a man born just to endure those things and then die?  I would rather be a dishwasher, return alone to a tiny room and drink myself to sleep."

Charles Bukowski
Ham on Rye, 1982