Ο Hugo Wolf τρελάθηκε καθώς έγραφε το 253ο τραγούδι του
τρώγοντας κρεμμύδια.
Ήταν ένας βροχερός Απρίλης
και τα σκουλήκια βγήκαν απ'τη γη
μουρμουρίζοντας Tannhäuser, κι αυτός
έχυσε το γάλα του στο μελάνι
και το αίμα του πετάχτηκε στους τοίχους.
Ούρλιαξε και βρυχήθηκε και τσίριξε,
κι από κάτω η σπιτονοικοκυρά του είπε:
"Το 'ξερα εγώ! Αυτός ο μούλος τα' χει χάσει. Κάθεται
και μαλακίζεται εκεί πάνω με τις μουσικές του
κι εγώ δεν πρόκειται να πάρω ποτέ τα νοίκια μου.
Κάποτε θα γίνει διάσημος και θα τον θάψουνε
με βροχή.
μα προς το παρόν καλά θα' τανε να σταματήσει
αυτά τα γαμημένα τα ουρλιαχτά.
Για τα λεφτάκια μου δεν είναι παρά ένας καραγκιόζης
και μισός, μια μαλακισμένη αδελφή.
Ελπίζω όταν τον βγάλουμε από 'κεί πέρα,
να μου βρούνε κανένα γεροδεμένο, καλό, ψαρά
κανένα δήμιο,
κανένα πλασιέ
βίων αγίων".
Charles Bukowski
Love is a dog from hell
