Εχεμύθεια

Με την ριπή του άνεμου στα μαλλιά

Της γυναικός που στροβιλίζεται μέσ’ στο σαλόνι

Και παίρνει την ζωή όπως της έρχεται

Και με στολίδια και παιδιά

Που την λατρεύουν κι όλο λέγουν τ’ όνομά της

Και με τους άνδρες που σηκώνουν

Όρθιο το χέρι τους στον ουρανό

Μεσ’ στην εξαίσια λειτουργία των παλμών τους

Στον στρόβιλο του βαλς που πλησιάζει

Τα στήθη τους στα στήθη της γυναίκας.

Αντί φλυτζανιού

Μια φίλη συνήντησε μιαν άλλη φίλη.

Τα δεσμά που συγκρατούσαν τα τζιτζίκια των ομφαλών τους λύθηκαν

σαν φρεσκοχυμένοι χάλυβες

κ' οι δύο φίλες έγιναν μια πόρπη.

  

Ανδρέας Εμπειρίκος
Υψικάμινος

Ως Έργον Ατελεύτητο

H μέθη των κυμάτων είναι μήνυμα

Που πάει ο ποντοπόρος στην καλή του

Γαλήνια νύχτα το βελούδο της σιγής

Mέσα στ' αστέρια που κυλούν στην πρύμη

Για το ταξείδι των ιστών για το ταξείδι των αρμάτων

Aρματωσιάς μιας σκούνας ηνιόχου

Tεθρίππου βαίνοντος προς την χαρά

καταυλισμών ατσίγγανων με κοριτσάκια

Πιο θελκτικά κι' από τα μάτια τους

Όταν σκιρτούν στην πάχνη της πρωίας.

Ανδρέας Εμπειρίκος

Πουλιά του Προύθου

6
Έμφυτη η κλίσις των γυμνών ανθρώπων

Η οπτασία της σιγής μοιάζει με κάκτους

Που στέκουν εμπρός σε κύπελλο γιομάτο.

15
Οι λογισμοί της ηδονής είναι πουλιά

Που νύχτα – μέρα διασχίζουν τον αέρα.

16
Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες

Όταν τα ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι’ αν τύχει

Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.

Ανδρέας Εμπειρίκος

Ενδοχώρα, 1945

Ο Μέγας Ανατολικός

Αναπνέουσα βαθειά, η Υβόννη εκοίταζε ακόμη τον ουρανόν. Αίφνης μία άλλη σκέψις, εις αδιάπτωτον αλληλουχίαν με τας προηγουμένας ερχόμενη, έλαμψε εις τον νουν της. Ήτο μία σκέψις γοργή, θερμή, σαν αίμα σφύζοντος νεανικού οργανισμού…


Μήπως αν ήλλασσε πεποιθήσεις και ιδίως την συμπεριφοράν της εις την ζωήν ως προς τον έρωτα, εις τον οποίον έως σήμερον υπήρξε τόσον πολύ ελλειμματίας, θα ήρχιζε δι΄ αυτήν νέα ζωή, μία ζωή πανήδονη, γλυκύτατη -η μόνη ορθή, αληθινή και φυσική. Αλήθεια, μήπως τούτο ήτο δυνατόν;


Ακόμη ολίγα δευτερόλεπτα εκοίταξε τον ουρανόν ως εν εκστάσει η Υβόννη, γοητευμένη, μαγευμένη και αναπνεόυσα βαθειά την θαλασσίαν αύραν… Ω, ναι, αυτό που εσκέφθη ήτο απολύτως δυνατόν. Αλλέως, δεν θα έλαμπαν με αυτόν τον τρόπο τα άστρα· αλλέως δεν θα περιεστρέφοντο τόσον θριαμβευτικά και με τόσην ευρυθμίαν οι τρόχοι του «Μεγάλου Ανατολικού»· αλλέως δεν θα εσκόρπιζε τόσο θωπευτικά, τόσον ηδονικά, κατά διαστήματα, εις το πρόσωπόν της, το υγρόν ψιμμύθιν του θαλασίου αφρού, η απαλή πνοή του ανέμου…


Ω, ναι, αυτό που εσκέφθη, ήτο δυνατόν να γίνη κι η αλλαγή αυτή, που έπρεπε να αρχίση αμέσως, θα ήτο ο λυτρωμός της.



Ανδρέας Εμπειρίκος
"Ο Μέγας Ανατολικός"
Α' τόμος, κεφάλαιο 6

Εχεμύθεια

Με την ριπή του ανέμου στα μαλλιά
της γυναικός που στροβιλίζεται μεσ' το σαλόνι
και παίρνει τη ζωή όπως της έρχεται

Και με στολίδια και παιδιά
που τη λατρεύουν κι όλο λέγουν τ' όνομά της

Και με τους άντρες που σηκώνουν
όρθιο το χέρι τους στον ουρανό
μεσ' την εξαίσια λειτουργία των παλμών τους
στον στρόβιλο του βαλς που πλησιάζει
τα στήθη τους στα στήθη της γυναίκας

Ανδρέας Εμπειρίκος