Ομνύω

Ομνύω στην οδό τον μαρτυρίου.

Στις ακακίες που τη φράζουν

μη σωριαστεί στον ουρανό.

Σε κάθε ενσαρκωμένη τρυφερότητα

που κατοικεί σ’ αυτό το δρόμο

και πιο πολύ σε μια γυναίκα.

Στον τυχερό ψιλικατζή

που σίγουρα τη βλέπει κάθε μέρα

ανυποψίαστος γι’ αυτή την εύνοια

και για τα μαγικά τσιγάρα που πουλάει.

Στον αναθρώσκοντα καπνό τους

τη βλέπω να ’ρχεται κρατώντας τα κλειδιά

και ν’ ανεβαίνει στο μυαλό μου νωτιαία

με τον υδράργυρο του ασανσέρ.

Ομνύω στην οδό του μαρτυρίου.

Στις ακακίες που φυσάνε

ν’ αναληφθεί στους ουρανούς.



Έτσι αγιάζουνε οι δρόμοι τι νομίζεις

έτσι τιμούμε τις αγαπημένες.

Χωρίς αγάλματα και προτομές

μην καταθέτοντας ποτέ

τ’ ακάνθινα στεφάνια.

Εσταυρωμένοι σ’ όλες τις πλατείες

σαν λυπημένοι πολιούχοι.

Μιχάλης Γκανάς
Παραλογή - 1993


 

Έρωτας

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –


ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.


Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.


Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,


φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,


συσκότιση παραπόνου,


παρηγοριὰ σπασμῶν.


Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,


ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

Ντίνος Χριστιανόπουλος



 

Ξέρω

Ξέρω πως κάποτε,
σε κάποια κάμαρη, τα δάχτυλά μου
θα 'βρουν -ανοίγοντας το χείμαρο απαλών
μαλλιών- τραγούδια
που δεν έπαιξε το ράδιο ποτέ.

Όλα θλιμμένα -εκεί-
πικρά χαμογελώντας.

 

"Θα γευτούμε τη θάλασσα και τα νησιά"

Charles Bukowski - Love is a dog from hell

Jasmine

Είναι φορές που χωρίς αφορμή,
κάτι γιορτάζει βαθιά στο κορμί,
και ξαναβλέπεις το φως,
σαν να 'σουν χρόνια τυφλός.
Κι ένας αέρας ζεστός
γιασεμιά φορτωμένος, φυσάει βουρκωμένος.

Είναι φορές που δεν ξέρω γιατί
κάτι νυχτώνει βαθιά και πενθεί
και δε σου κάνει κανείς
κι όπως γυρεύεις να βρεις
λίγο λευκό να πιαστείς
γιασεμί στο σκοτάδι, σαν άστρο ανάβει.

Είναι φορές που χωρίς αφορμή,
μέσα μου τρέμει μια ξένη φωνή,
που μου θυμίζει στιγμές
από παλιές μου ζωές
και ένας αέρας ζεστός
γιασεμιά φορτωμένος, φυσάει βουρκωμένος.

 

Λευκό μου γιασεμί, μη νυχτώσεις.

Μιχάλης Γκανάς

Εχεμύθεια

Με την ριπή του ανέμου στα μαλλιά
της γυναικός που στροβιλίζεται μεσ' το σαλόνι
και παίρνει τη ζωή όπως της έρχεται

Και με στολίδια και παιδιά
που τη λατρεύουν κι όλο λέγουν τ' όνομά της

Και με τους άντρες που σηκώνουν
όρθιο το χέρι τους στον ουρανό
μεσ' την εξαίσια λειτουργία των παλμών τους
στον στρόβιλο του βαλς που πλησιάζει
τα στήθη τους στα στήθη της γυναίκας

Ανδρέας Εμπειρίκος

Πιστεύω

          Πιστεύω,
          στην υγρασία της Νύχτας
          στ' αγάλματα που ταξιδεύουν μέρα - νύχτα, μες σε
δαπανηρές συσκευασίες
          και στα κλειστά παράθυρα, εργοστασίων που
απεργούν.
         
          Πιστεύω,
          στην λιτανεία των αυτοκινήτων
          στα νευρικά σφυρίγματα ενός εγκαταλελειμμένου
αστυφύλακα
          και στην οσμή από σελίδες άκοπες των σχολικών
βιβλίων,

          Πιστεύω,
          στις ποιητικές ανθολογίες
          στις διαφημίσεις ταυρομαχιών του '35
          και στα σημάδια του κορμιού σου, που φανερώ-
νουν έρωτα.  Τέλος.
         
          Πιστεύω,
          στον θάνατο της μνήμης
          και στην ανάσταση των επιθυμιών, εν μέσω ρόδων,
γιασεμιών και υακίνθων
          Και τούτο εγένετο,
          Αμήν.

"Ολίγα τινά περί παραδόσεως εθνικής, λαϊκής και μη"

Κυριακή, 20 Μαΐου 1979

από "Τα Σχόλια του Τρίτου", Εξάντας

Σώ-σε-με

«Σώ-σε-με» λέει συλλαβιστά και άηχα, ενώ το κεφάλι της χάνεται κάτω από τα νερά για λίγο κι ύστερα ανεβαίνει με την ορμή αναδυομένης αργά και σταθερά, πρώτα ο χρυσός καταρράχτης των μαλλιών της, μετά ο μίσχος του λαιμού και οι χυτοί ώμοι που λάμπουν στο φώς της πρωίας και συνεχίζει την ανάδυση μέχρι να φανούν τα άγουρα στήθη και οι ρώγες της δυο ψημένοι κόκκοι καφέ.

Ξαναχάνεται στα νερά απότομα, σαν ένα αόρατο πόδι να της έκανε μια γερή πατητή. Μένουν για λίγο στον αέρα τα μεγάλα μάτια της έκπληκτα αλλά όχι φοβισμένα, ενώ το στόμα της συλλαβίζει χωρίς ήχο «σώ-σε-με», κι ύστερα από λίγο σκάει το κεφάλι της σαν τορπίλη ένα μέτρο πάνω από το νερό και χάνεται πάλι βίαια, σαν κάποιος να την τράβηξε με δύναμη από τα πόδια.

Η τρίτη φορά θα είναι και η μοιραία, μολονότι η ίδια δεν έχει καθόλου την αγωνία ενός ανθρώπου που πνίγεται, κοιτάζει μόνο με κάτι μάτια ανέκφραστα κάπου πίσω από μένα.

Περιμένω έναν αιώνα αλλά δεν ξαναβγαίνει στην επιφάνεια. Τα νερά κλείνουν και ησυχάζουν σιγά σιγά. Βρίσκομαι στη Λευκάδα, κάτω από το σπίτι του Σπύρου που μου κάνει νοήματα να βγώ από το νερό, με περιμένουν επάνω για τσίπουρα.

«Θα ήταν η Ξανθούλα του Σολωμού» σκέφτομαι.
«Κρίμα, πνίγηκε τελικά».

Ανεβαίνω στο σπίτι και τη βρίσκω μισοντυμένη, μισοπνιγμένη να σηκώνει το ποτήρι της στην υγειά μου.

- «Γνωρίζεστε;» με ρωτάει ο Σπύρος.
- «Παιδιόθεν» του λέω.

Μιχάλης Γκανάς, Γυναικών
Μελάνι, 2010

Κάθεται μπροστά στον υπολογιστή

Κάθεται μπροστά στον υπολογιστή και γράφει την παρουσίαση της Τετάρτης. Είναι Τρίτη, 7 το απόγευμα και προβλέπεται άγριο ξενύχτι, για να είναι όλα έτοιμα αύριο το μεσημέρι.

Γράφει ασταμάτητα σενάρια, ραδιοφωνικά, τίτλους και κείμενα καταχωρίσεων, διορθώσεις, προσθήκες, αλλαγές. Είναι στιγμές που σηκώνει τα χέρια της ψηλά, στην ανάταση, σαν να παραδίδεται στον Θεό της διαφήμισης. Στην πραγματικότητα δεν παραδίδεται σε κανέναν Θεό, παραδίδεται πρόθυμα στο διάβολο αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Αν σηκώνει τα χέρια της ψηλά είναι για να κυκλοφορήσει το αίμα, να κατεβεί από τα λεπτά, ευέλικτα δάχτυλα – άβαφα νύχια, μηδέν δαχτυλίδια – στις κλειδώσεις των καρπών – χωρίς ρολόι και βραχιολάκια – εκεί που σφύζει ο γαλάζιος παλμός της καρδιάς και μετά να κυλήσει ζεστό στους λείους βραχίονες με το χρυσό χνούδι και να κατακλύσει τ’ αλαβάστρινα μπράτσα, μέχρι την κλείδωση των ώμων και τις κρυφές φωλιές της μασχάλης.

 Από τη θέση που κάθομαι, βλέπω το κεφάλι και την πλάτη της ανάμεσα από τις ανοιγμένες περσίδες του γραφείου μου. Σαν κάνναβος του Ντύρερ φαίνεται, με τις πολλές οριζόντιες γραμμές και τις τρείς κάθετες των σπάγγων και στο κέντρο η φιγούρα της, όσο φαίνεται πάνω από την πλάτη του καθίσματος της sato «με την τέλεια λειτουργικότητα, την ασυναγώνιστη εργονομία και την υψηλή αισθητική». Τέτοια τη βάζουν και γράφει, αυτή, το λειτουργικότερο, εργονομικότερο και ερωτικότερο πλάσμα του κόσμου.

 

Τώρα έχει πιάσει τα ξανθά της μαλλιά σ’ έναν αυτοσχέδιο κότσο, μ’ ένα μαύρο μολύβι που τα συγκρατεί και λάμπει ανάμεσά τους σαν θαυμαστικό.

Αυχένας λεπτός και μακρύς και πλάτη σμιλεμένη λες από τα βλέμματα πολλών αντρών. Πλάτη γυμνή χωρίς τιραντάκια, μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι σου, γιατί από ένα σημείο και κάτω αρχίζει η μαύρη ράχη του καθίσματος.

 

Ε, ναι, έτσι που τη βλέπεις εύκολα πάει ο νους σου σε μια όμορφη γραμματέα που κάθεται μπροστά στον υπολογιστή και δουλεύει σοβαρή, πολυάσχολη και θεόγυμνη.

Μιχάλης Γκανάς, Γυναικών

Μελάνι, 2010

Τί σημαίνει να ζείς σ'ένα όνειρο (ii)

Ξέρεις τι σημαίνει να ζείς σ'ένα όνειρο;
Αυτό που δεν είσαι, γίνεσαι... και κάθε βράδυ το συναντάς...

P.P.Pasolini

Τι σημαίνει να ζείς σ'ένα όνειρο (i)

Ποτέ δεν πρόκειται να τελειώσει η ανθρώπινη περιπέτεια αλλά και η ανθρώπινη ευπιστία. Πάντα ο άνθρωπος θα πιστεύει πως τα όνειρά του θα δικαιωθούν. Αλλά και πάντα θα αγνοεί πως ο ίδιος καταστρέφει τα όνειρά του με το να ξυπνά κάθε πρωί. Κάθε πρωί κι όχι για πάντα, μια και μόνη φορά.


M.X.