Να ξυπνάς και να βρίσκεσαι σ' έναν τόπο για πρώτη φορά. Τρίβεις τα μάτια, κόκκινα και κουρασμένα. Βλέπεις θαμπά. Άνθρωποι πού δεν τους φαντάστηκες. Τους αγαπάς. Νταραβερίζεσαι και γίνεσαι μάτσο με δαύτους. Φεύγεις. Τους θυμάσαι όταν μείνεις για λίγο στο σπίτι σου, την ώρα που πέφτεις να κοιμηθείς. Η θύμηση αξίζει μονάχα όταν ξέρεις πώς θα κινήσεις για καινούργιο ταξίδι. Η χειρότερη άρνηση, η μεγαλύτερη απελπισία, είναι να φουντάρεις στον τόπο σου και να ζεις με τις αναμνήσεις.
Υπάρχουν σε μια γοτθική εκκλησία κάτι στασίδια πού σαν τ' αναποδογυρίσεις, θα δεις σκαλισμένες παραστάσεις αισχρές. Περισσότερο κι από κείνες πού βρίσκονται σε πέτρινους ναούς στις Ινδίες. Ο ανώνυμος τεχνίτης έχει δουλέψει για το κέφι του. Είχε αποκάμει να δουλεύει για τους άλλους, για την πίστη, για τις Ιδέες. Δεν το 'καμε για να παίξει. Μα για να υπογράψει. Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο πού να μη γίνεται. Το πιο απίθανο, το πιο τρομαχτικό. Φτάνει κάποιος να το σκεφτεί.
Νίκος Καββαδίας, Βάρδια, 1954
Μέρος 3ο, σελ. 175
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου