Ξημέρωσε

Αθέατος βασιλικός μυρίζει.
Βασιλικός πλατύφυλλης αποδημίας.

Γυάλινα - vii

Τον ξέρω αυτό τον τόπο

ξαναπέρασα παιδί με το πουλάρι μου.

Έχουν αλλάξει όλα

κάτω απ' τον ίδιο ουρανό.



Ξαπλώνω στο ψηλό χορτάρι,

άνοιξη και βροχή, δεν κλαίω.

Ας ξαναπέσουν όλα

στην πράσινη βουβή αγκαλιά.

Γυρίζω μπρούμυτα κι ακούω

το καπάκι τ' ουρανού που κλείνει.



Σ' αυτή την κιβωτό

είμαι το είδος δίχως ταίρι.

Μιχάλης Γκανάς
Γυάλινα Γιάννενα


 

Τύχη

Το χειρότερο
είναι να κάθεσαι και να παρατηρείς
τους ανθρώπους να πινουν καφέ,
περιμένοντας.
Θα έπρεπε να τους λούσω
στην κυριολεξία με τύχη.
Τη χρειάζονται·
τη χρειάζονται περισσότερο
από 'μένα.

Κάθομαι στα καφενεία
και τους κοιτάζω να περιμένουν.
Θαρρώ πως δεν μπορούν να κάνουν
τίποτε περισσότερο.
Οι μύγες σουλατσάρουν στα τζάμια,
κι εμείς πίνουμε τον καφέ μας και κάνουμε πως δεν κοιταζόμαστε.
Περιμένω μαζί τους.
Μέσα στο πήγαινε - έλα των μυγών
οι άνθρωποι περνούν.

Charles Bukowski
Love is a dog from hell

Thalassa

Αυτά τα ωραία και μεγάλα καράβια, που λικνίζονται ανεπαίσθητα πάνω στα ήσυχα νερά, αυτά τα ρωμαλέα καράβια, με την άπραγη και νοσταλγική όψη, άραγε δεν μας λένε σε γλώσσα βουβή:

Πότε θα σαλπάρουμε για την ευτυχία;

Baudelaire
Στοχασμοί

Θύμηση

[...]

Η θύμηση αξίζει μονάχα όταν ξέρεις πως θα κινήσεις για καινούργιο ταξίδι.

 

Η χειρότερη άρνηση, η μεγαλύτερη απελπισία, είναι να φουντάρεις στον τόπο σου και να ζεις με τις αναμνήσεις.

Νίκος Καββαδίας
Βάρδια, 1954

Ιστορίες της λίμνης

[...]

Ενώ κοιτούσα αφηρημένος προς το μέρος της ακτής κι αναρωτιόμουν, πώς και στο δρόμο έχει τέτοια ερημιά αυτή την ώρα, αιφνίδια, συνειδητοποίησα ότι το φως του πρωινού άρχισε να υποχωρεί δραματικά, λες και περνούσε λίγο πάνω απ' τα δένδρα ένα κατάμαυρο σύννεφο. Μετά από λίγο, μάλιστα, τη σκοτεινιά αυτή την έσκισαν δυο αστραπές, η μια πίσω απ' τη άλλη, κι αμέσως είδα τότε – στο εκτυφλωτικό τους φως - απ' τη μεριά του κάστρου να πετάγονται στο δρόμο τρεις γυναίκες, κρατημένες μεταξύ τους απ' τα χέρια, λες κι ήταν οι ιέρειες κάποιας τελετουργίας μυστικής που έφερε στο νου μου ένα συμβάν του παρελθόντος, σκοτεινό και αποτρόπαιο.

Αυτές οι γυναίκες, λοιπόν, πέρασαν τρέχοντας απέναντι στο μέρος της ακτής κι αμέσως ύστερα, το φλας μιας πιο μεγάλης αστραπής φώτισε στιγμιαία το μέρος κι είδα αυτά τα κορίτσια – γιατί κορίτσια ήταν, ίσα με δεκαεφτά χρονώ – να βουτάνε, κρατημένα απ' τα χέρια, στα θεοσκότεινα νερά και να χάνονται για πάντα. Μέσα σ' αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα και λίγο πριν να πέσουν στα νερά, το πρώτο το κορίτσι, αυτό που έσερνε σε κείνο το μακάβριο χορό και τ' άλλα δύο, με κοίταξε για μια στιγμή με ένταση μεγάλη και χαμογελώντας λυπημένα μου έστειλε, αστραπιαία, την απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα που έτρωγε για χρόνια τον Δημητράκη Μαντζαρόπουλο, όσο ζούσε:

" Όχι!..." μου είπε το κορίτσι, "ποτέ κανείς δεν με είδε πάνω σε κείνο το ποδήλατο! Είν' ένα ψέμα!... Πέστε το στον αδερφό μου, σας παρακαλώ…Συγγνώμη, πέστε του, γι ' αυτό που κάνω τώρα!... Συγνώμη απ' τη Μαρίνα!... Αν είναι δυνατόν, συγγνώμη!"

Νίκος Χουλιαράς
από "Το εργαστήριο του ύπνου"

Ως Έργον Ατελεύτητο

H μέθη των κυμάτων είναι μήνυμα

Που πάει ο ποντοπόρος στην καλή του

Γαλήνια νύχτα το βελούδο της σιγής

Mέσα στ' αστέρια που κυλούν στην πρύμη

Για το ταξείδι των ιστών για το ταξείδι των αρμάτων

Aρματωσιάς μιας σκούνας ηνιόχου

Tεθρίππου βαίνοντος προς την χαρά

καταυλισμών ατσίγγανων με κοριτσάκια

Πιο θελκτικά κι' από τα μάτια τους

Όταν σκιρτούν στην πάχνη της πρωίας.

Ανδρέας Εμπειρίκος