Συννεφιασμένη Κυριακή

"Έξι μήνες τυραννιόμουν να βρω αυτό το Κυ-ρια-κή, πριν το Χριστέ και Παναγιά μου..."
μου φανέρωνε σ' ανύποπτους καιρούς ο Τσιτσάνης.
Κι εγώ έμενα έκπληκτος, γιατί δεν είχα φανταστεί τόση αγωνία για ένα τραγούδι απλό.
Είχα την απορία του ημισπουδαγμένου κι αφελούς.

Μα όσο μεγάλωνα, τόσο ένιωθα καταλυτική αυτή την εμμονή στις λέξεις συν-νε-φιά ή Κυ-ρια-κή.  Σαν ένα βλέμμα διαπεραστικό, που σκίζει εκεί ψηλά τον Ουρανό.
Κι ακόμα πιο πολύ, που διαπερνά τον ίδιο το Θεό.  Χριστέ και Παναγιά μου.

 

Με τον Βασίλη Τσιτσάνη, το 1960.

 Μάνος Χατζιδάκις

"Ο καθρέφτης και το μαχαίρι"

Ίκαρος, 1988

Εκατομμυριούχοι

Εσείς,

απρόσωποι,

απρόσωποι,

χαζοχαρούμενοι!

Καθίστε να σας πω

πώς έχω μεθύσει σε δωμάτια βρόμικων συνοικισμών

με ηλίθιους μπεκρήδες

που είχαν καλύτερες ασχολίες

και τα μάτια τους κρατούσαν ακόμα λίγο φως,

η φωνή τους κάποιο πάθος,

κι όταν ερχόταν το πρωί,

αράζαμε στα κρεβάτια μας, για να ξυπνήσουμε

αργά το απόγευμα

σαν εκατομμυριούχοι.

Charles Bukowski
Love is a dog from hell

All the way

If you're going to try, go all the way. Otherwise, don't even start.

This could mean losing girlfriends, wives, relatives and maybe even your mind.

It could mean not eating for three or four days. It could mean freezing on a park bench. It could mean jail. It could mean derision. It could mean mockery - isolation.

Isolation is the gift. All the others are a test of your endurance, of how much you really want to do it. And, you'll do it, despite rejection and the worst odds. And it will be better than anything else you can imagine.

If you're going to try, go all the way. There is no other feeling like that. You will be alone with the gods, and the nights will flame with fire. You will ride life straight to perfect laughter.

It's the only good fight there is.

Charles Bukowski
Factotum

Καγκελάρι

[...]

Για μας τότε το Καγκελάρι ήταν ξέσπασμα. Με τα σφιχτοδεμένα χέρια μας, ήτανε σαν να δίναμε ο ένας στον άλλο θάρρος. Και το πάτημά μας στον σκοπό του χορού ήταν δυνατό και οργισμένο. Έμοιαζε σαν να πατούσαμε την τυραννία...

Οι Χτίστες

[...]

Νομάδες που ποτέ δεν κατοικούν κι όλο φεύγουν. Εκεί όπου τους καλούν κι από φήμες έμαθαν να τους καλούν να χτίσουν κι ακριβοπληρώνονται. Η χώρα αυτή ρημάχτηκε και κάλεσαν τους χτίστες για να ξαναχτιστεί. Οι χτίστες έφτασαν εδώ και είναι ειδοποιημένοι. Άκουσαν και εδέχτηκαν παραγγελίες. Συμφώνησαν για ένα χτίσιμο και ήρθαν.

Μέρες και νύχτες δούλευαν κι όλες μαζί οι οικογένειες των χτιστών να κουβαλούν με βιασύνη. Όσοι πεθαίναν πάνω στη δουλειά τους έθαβαν μακρυά κι εκείνα τα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ τα θανατώσαν. Έφευγαν για τις μακρυνές κηδείες και πάλι εξανάρχονταν το βράδυ και δουλεύαν.

Έτσι εστήθηκαν παντού μεγάλα οικοδομήματα με σκαλιστές προσόψεις και κάμαρες απανωτές σα να γεννούσε η μιά την άλλη για πολλά σόγια ανθρώπων και θόλοι από κρύσταλλο. Τώρα οι χτίστες τέλειωσαν και γιόρτασαν ανάβοντας φωτιές. Χόρεψαν πάνω στα κάρβουνα και μούγκριζαν κι εκλαίγαν.

Φύγαν και χάθηκαν. Άδεια τα θεώρατα σπίτια κι ένας αέρας από κρύον ήλιο σφαλά τα μεγάλα παράθυρα και πάλι τα ξανάνοιγε. Οι θόλοι με τριγμούς να συγκρατούν το φως. Μη χυθεί μέσα και περιχύσει και μια βαρειά αναπνοή από το σκαμμένο χώμα.

Πόσος καιρός επέρασε από το νερό; Ήσυχα ρώτησε ο κήρυκας. Έγειρε κι εκοιμήθη.

Γιώργος Χειμωνάς

Οι Χτίστες, 1979

Γνώθι σαυτόν

[...]

Τελικά ποίοι είμαστε; Οι ευρωπαίοι της ανατολής ή οι ανατολίτες της Ευρώπης; Οι αναπτυγμένοι του Νότου ή οι υποανάπτυκτοι του Βορρά; Οι κατ' ευθείαν απόγονοι των Αχαιών ή η πανσπερμία της Βαβυλωνίας;

Είμαστε ένας λαός χωρίς πρόσωπο και χωρίς ταυτότητα. Όχι επειδή δεν έχουμε πρόσωπο, αλλά επειδή δεν τολμάμε να κοιταχτούμε στον καθρέπτη. Επειδή μας έκαναν να ντρεπόμαστε για το πραγματικό μας πρόσωπο. Τόσο που να φοβόμαστε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Έτσι μάθαμε να παίζουμε διάφορους ρόλους: τον αρχαίο, τον Ευρωπαίο ...

Δεν θέλει μόνο αρετή και τόλμη η ελευθερία. Θέλει κυρίως γνώση και κρίση.

Νίκος Δήμου
Η δυστυχία του να είσαι Έλλην

Ξημέρωσε

Αθέατος βασιλικός μυρίζει.
Βασιλικός πλατύφυλλης αποδημίας.