[...]
Ενώ κοιτούσα αφηρημένος προς το μέρος της ακτής κι αναρωτιόμουν, πώς και στο δρόμο έχει τέτοια ερημιά αυτή την ώρα, αιφνίδια, συνειδητοποίησα ότι το φως του πρωινού άρχισε να υποχωρεί δραματικά, λες και περνούσε λίγο πάνω απ' τα δένδρα ένα κατάμαυρο σύννεφο. Μετά από λίγο, μάλιστα, τη σκοτεινιά αυτή την έσκισαν δυο αστραπές, η μια πίσω απ' τη άλλη, κι αμέσως είδα τότε – στο εκτυφλωτικό τους φως - απ' τη μεριά του κάστρου να πετάγονται στο δρόμο τρεις γυναίκες, κρατημένες μεταξύ τους απ' τα χέρια, λες κι ήταν οι ιέρειες κάποιας τελετουργίας μυστικής που έφερε στο νου μου ένα συμβάν του παρελθόντος, σκοτεινό και αποτρόπαιο.
Αυτές οι γυναίκες, λοιπόν, πέρασαν τρέχοντας απέναντι στο μέρος της ακτής κι αμέσως ύστερα, το φλας μιας πιο μεγάλης αστραπής φώτισε στιγμιαία το μέρος κι είδα αυτά τα κορίτσια – γιατί κορίτσια ήταν, ίσα με δεκαεφτά χρονώ – να βουτάνε, κρατημένα απ' τα χέρια, στα θεοσκότεινα νερά και να χάνονται για πάντα. Μέσα σ' αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα και λίγο πριν να πέσουν στα νερά, το πρώτο το κορίτσι, αυτό που έσερνε σε κείνο το μακάβριο χορό και τ' άλλα δύο, με κοίταξε για μια στιγμή με ένταση μεγάλη και χαμογελώντας λυπημένα μου έστειλε, αστραπιαία, την απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα που έτρωγε για χρόνια τον Δημητράκη Μαντζαρόπουλο, όσο ζούσε:
" Όχι!..." μου είπε το κορίτσι, "ποτέ κανείς δεν με είδε πάνω σε κείνο το ποδήλατο! Είν' ένα ψέμα!... Πέστε το στον αδερφό μου, σας παρακαλώ…Συγγνώμη, πέστε του, γι ' αυτό που κάνω τώρα!... Συγνώμη απ' τη Μαρίνα!... Αν είναι δυνατόν, συγγνώμη!"
Νίκος Χουλιαράς
από "Το εργαστήριο του ύπνου"
